Uitlaatklep/Outlet

Zo das lang geleden! Het blijkt dat met een groot gezin dingen zoals bloggen naar de achtergrond raken. Das balen, want het is wel mn uitlaatklep. Dus nu, 10 minuutjes voor t eten begin ik er toch maar weer eens aan. Ik denk dat ik gewoon maar ga proberen een paar maal per week een kort stukkie te schrijven ipv 1x een heel lang stuk. Kijken of dat wel werkt.

Hier gaat alles wel oke. Louise is 8 jaar. We hebben haar verjaardag weer goed gevierd en haar bijnaam (prinses) weer eer aangedaan ;-)

Ze had dit jaar wel 2 jurken, en ze zag er in beide prachtig uit!

Voor haar partijtje zijn we gister wezen bowlen.

De herfstvakantie was hectisch. Wen dr vader overleed op Louise dr verjaardag. Het zat er aan te komen, maar dat maakt met niet veel minder naar. Als Wendy verdriet heeft, dan voel ik dat.

Ze houd haar hoofd fier rechtop, is er voor haar moeder en familie. Haar kinderen verwerken hun verdriet heel goed, dankzij haar benadering. Ik vind het echt super knap hoe ze het allemaal doet.

Met Mariella moesten we op de dag vd uitvaart naar de oogarts. Helaas is haar zicht nog niet vooruit gegaan. Het helpt natuurlijk ook voor geen meter dat ze haar bril altijd kwijt is. Vaak verstopt ze hem expres, omdat ze hem niet op wil, maar soms weet ze gewoon niet meer waar ze hem heeft afgedaan. (en ze mag hem van mij helemaal niet af doen zonder te vragen.... maar ja...) Inmiddels zijn we de brik al 1,5 week kwijt ofzo. Dus dit gaat denk ik haar 4e bril worden. Hij is al reeds 3x eerder vervangen omdat Mariella hem regelmatig kapot maakt. (ondanks dat de bril heus stevig is...)

Ze doet het ondertussen wel erg goed op school. Ze vind het ook erg leuk. Ik ben enorm trots op haar. Ook in huis lijkt ze wat gemoedelijker. Dat is zo fijn!

De situatie met Mesika en Tharanika is onveranderd. Ze zijn hier nog, ze blijven hier nog, en de toekomst blijft onzeker, in ieder geval tot April 2010. De ouders zijn inmiddels wanhopig.

We hopen dat ze geen wanhopige dingen zullen doen...

Voor Aarathy is er misschien een gezin in Alkmaar. Misschien ook niet.

Ik laat het weten.

Voor nu, eet smakelijk!!

Liefs van Mirjam

Sooo, it has been a while!
It turns out that having a big family pushes things like blogging to the background. That kinda sucks, because blogging gives me an outlet, for all the things that I have on my mind.
So now, 10 minutes before dinner Im starting a new blog again. Im thinking about just writing short pieces a few times during the week instead of writing 1 big blog. Lets see if that will work.
Over here everything is going okey. Louise is now 8 years old. We really celebrated her birthday, as always, and really kept her nickname (princess) up high ;-) She had no less then 2 dresses this year and looked absolutely gorgeous in both of them.

For the kidsparty we went bowling yesterday.
The Fall Holiday was hectic. Wendy's dad died on Louise's B-day. It was coming for a while, but that does not take the sting out of it. When Wendy is hurting, then I feel her pain.
She is holding her head up high, she is a tremendous support for her mom and family. Her children are coping really well with their grieve because of how she is approaching the whole situation.
I am really admiring how she is organizing and coping it all.
We had to go to the eye doctor on the day of de funeral with Mariëlla. Unfortunately her eyesight did no improve. Ofcourse it doesn’t really help all that much that she is constantly misplacing her glasses. In most cases she is hiding them herself, because she doesn’t want to wear them, but on occasion she just forgets were she left it when she took her glasses off. (and she is not even aloud to take them off without asking me first.... but, you know...)
Meanwhile we have been searching for her glasses for about a week and a half by now. So Im thinking this will probably lead to her 4th pair of glasses. We had to replace it on 3 different occasions before, because she has efficiently demolished it on a regular basis (and that despite the fact that it is made of solid material)
At school she is doing great, she really likes to go to school and I am really proud of her. In the family&home situation she seems to be more relaxed and easier to get along with. That feels really good!

The situation with Mesika an Tharanika is the same really. The are here with us, they will be here with us and the future stays uncertain at least untill April 2010. The parents are really desperate by now. We hope they will not resort to desperate measures.
They may have found a foster family for Aarathy in Alkmaar. (city nearby) But then again.. maybe not. I will let you guys know when we know for sure!
For now: Bon Appétit!
Love, Mirjam