Wenen!!
Zo nu en dan lichtte hij een tipje van de sluier op, zodat ik niet in totale onwetendheid zou zijn. Ik wist inmiddels dat we 5 dagen naar Wenen zouden gaan. Zo kon ik me alvast verheugen en me ook alvast voorbereiden om voor het eerst zonder mn kroost te zijn.
Dinsdag 27 mei was het zover.
‘s Morgens om 5.00 stonden we op. Zachtjes aangekleed, laatste spulletjes gepakt. Louise wakker gemaakt, om afscheid te nemen (Mariella was bij Ilona in Den Helder, Louise bleef thuis met Koda en “oppas” Marilyn). Na een stevige knuffel, 100 kusjes, en flink slikken liep ik achter Alex aan naar de auto.
Op het station aangekomen werd het me alsnog eventjes teveel, en liet ik mijn tranen lopen.
Kon ik echt wel weg gaan? Zolang? Zover? Zonder mijn kindjes? Ja…Nee…. Het moet. Het wordt leuk! Alex moest ook even slikken, en zo hadden we steun aan elkaar. We keken allebei uit naar de dagen voor ons, maar vonden het wel een enorme stap om zoveel dagen en zoveel kilometers van onze kinderen gescheiden te zijn. Dit was namelijk ons eerste echte uitstapje sinds Louise d’r geboorte.
Maar goed. Naast mama en papa, zijn we ook nog een stel. Ook dat verdient zo nu en dan wat aandacht. Alleen maar gezond. Dus… weg met dat knagende schuld gevoel, en gaan met die…. trein ?
Ja eerst eens stukkie met de trein. Naar Schiphol dus!
De treinreis was zo voorbij. De laatste keer dat ik vloog was ik 2 jaar oud, dus als een klein meisje keek ik mijn ogen uit. Zelfs bij het inchecken.
Nadat we door het laatste poortje met de metaal detector waren, gingen we eerst eens op zoek naar ontbijt. Kopje thee erbij, broodje. Daarna nog even wat tijdschriften kopen voor in het vliegtuig, en daar hadden ze ook een mooie handtas, (lees: hutkoffer) voor mij. Nou was mijn oude echt aan vervanging toe, en Alex vond het maar een lelijk afgedragen ding. Dus wij allebei blij.
Toen kwam de tijd om aan boord te gaan. Nog ff gauw sms-en, om er zeker van te zijn dat alles goed gaat aan het thuisfront, en toen hup naar het vliegtuig.
Nou zie ik ze op tv altijd in zo’n slurf gaan…. Maar naar Wenen, korte vlucht, vliegen ze met een klein model vliegtuigje. Geen slurf. Nee. Onderaan het vliegtuigje staat een trap, en die beklim je naar boven, en dan loop je het vliegtuigje in. Tja. Dat heb ik ook wel op tv gezien hoor. Maar dan meestal met de koningin, of een president die aankomt met de prive jet.
Ik zei heel dapper dat ik bij het raam wou. Ja ik heb natuurlijk behoorlijk last van hoogtevrees, maar ja, ik zit in een vliegtuig! Ik wil van dit avontuur niks missen. Dus ik besloot: bij het raam zitten hoort er dan ook bij.
Nou alles werd nog eens gecheckt. De veiligheids instructies werden doorgenomen door het personeel, (waar ik eerder meer nerveus van werd dan dat ik me veiliger ging voelen), en de mensen werden geteld. Geteld? Ja toch echt. Opeens klonk er een engels sprekende stem met een zwaar Oostblok accent over de intercom. Er was een persoon teveel aan boord. Mijn ogen werden groot van verbazing. 4x zijn we gecontroleerd op ticket en paspoort. Hoe kan er dan nog iemand teveel aan boord zijn?Na enig zoeken bleek de lijst niet compleet. Een nieuwe lijst werd geprint, naar het vliegtuig gebracht en we konden gaan. Tenk jo fur yur pésjens klonk er door het vliegtuig(je) Thank you for your Patience zal er wel bedoelt worden.
En ja, we komen in beweging. We rijden over de landingsbaan. Mn buik begint te kriebelen, ik ben zo blij als een kind op pakjes avond. Zo spannend. Voor mij voelt het gewoon als de eerste keer vliegen denk ik nog.
Ik pak Alex zn hand vast terwijl ik naar buiten blijf kijken. En opeens gaan we omhoog.
Oei. Nog hoger. Oh! We zijn nu wel heel hoog he. Ehm… Misschien had ik toch niet bij het raampje moeten gaan zitten… Alle veiligheidinstructies schieten weer door mn hoofd.
Adem in, Adem uit. Ja ik moet mn tijdschriften pakken. Goed idee. Ik heb zo’n afschuwelijk amerikaans entertainment (lees: roddel) blad gekocht. People Magazine. Even kijken wat de Britneys en Parises van de wereld nu weer uitspoken.
Ja. Jahoor. Dat leid af. Blijven lezen en niet meer uit het raampje kijken.
Na een tijdje waag ik van uit mn ooghoek toch stiekum een blik naar links.
Wit, alles wit. Boven de wolken dus. Hmm. Vreemd genoeg is dit helemaal niet eng!
Boekje weer weg. En kijken. Kon Louise dit maar zien denk ik nog. Zou ze prachtig vinden.
Dan begint het lichtje te branden dat we allemaal onze veiligheids gordel weer om moeten.
Zijn we er nu al? Denk ik optimistisch. Maar nee. Turbulentie. Niet zo prettig.
Waar lag dat kapje ook alweer? Zouden ze ook parachutes aan boord hebben?
Lezen. Gauw pak ik mn andere tijdschrift. Linda. Daar staan verhalen in over mensen die een idiote hoeveelheid katten houden. Tegen de tijd dat ik deze verhaaltjes uit heb, beginnen we met de afdaling.
Wat voor weer zou het in Wenen zijn? Het zal wel op dat van NL lijken, denk je niet?
Ja Alex denkt het ook. Toch wel raar dat al die tuinen waar we overheen vliegen allemaal een groot blauw rechthoek in de tuin hebben. Het lijken haast wel zwembaden. Ze denken zeker dat ze in Spanje wonen ofzo.
Nog geen 40 minuten later staan we op het vliegveld van Wenen op onze koffers te wachten. We bestellen een Taxi, ook alvast heen voor de terug reis, die ons naar het hotel zal vervoeren.
We lopen het vliegveld uit, en het voelt wel warm aan. Ach. Gauw die Taxi in. Of de Taxi heeft Airco, of het valt wel mee met die warmte.
Bij het hotel stappen we uit. Warm. Heel warm. In het hotel zelf is het heerlijk koel. Het is een prachtig hotel. We worden naar onze kamer begeleid, en de jongen die de koffers draagt weet te melden dat het de hele week boven de 30 graden zal zijn!
Pffffft. Op onze kamer aangekomen zijn we super blij met alles. Het is een super mooie kamer, van alles voorzien. Met een groot, super zacht bed. Ik laat me er gelijk op vallen.
Ik ben op. Ik wil slapen. En niet veel later slapen we allebei.
Als we na 2 uurtjes wakker worden zijn we weer helemaal opgeladen en branden we van nieuwsgierigheid om de omgeving te gaan verkennen.We lopen in de richting van een parkje, waarover we later leren dat dit het Swiss Park heet.
Ter ere van Zwitserland omdat ze na de oorlog oosterijkse kindjes opvingen die moesten aansterken.
Na wel 10 minuten lopen wilden we allebei iets drinken of iets van ijs eten. Het was zo ontzettend warm!!! 
We liepen terug richting het hotel en zagen al gauw een terrasje. Alex bestelde zn een koud biertje en ik een koude cola. Daarna opzoek naar sandalen. Want ik had alleen maar dichte schoenen mee genomen en dat was helemaal geen prettig gevoel. De Weense winkelstraten zijn breed en heeeeeeel lang. En ze hebben ook een heleboel exclusieve winkels. Nou was ik niet opzoek naar een paar Manolo Blanicks, maar ik wilde gewoon een paar lekker zittende, vooral niet te dure, sandalen, waar op te lopen valt.Net toen ik op t punt stond om zo uit mn sport schoentjes te drijven vond ik gelukkig het perfecte paar. Niet te duur, niet te hoog, lekker zittend, en netjes. Ik heb gelijk mn sportschoenen uitgetrokken en de sandalen aan mn voeten gegespt. Heerlijk. Wat een opluchtig kan dat zijn. Daarna zijn we opzoek gegaan naar een boekje over Wenen. Zo konden we uitzoeken wat we allemaal wilden zien. Nu bleek al gauw dat Alex de meeste hoogte punten van Wenen allemaal al ingepland had. Dus dat was in kannen en kruiken.
De eerste avond zijn we op een terrasje gaan eten. Louise belde, dat alles heel goed ging op zwemles. Na het toetje zijn we langzaam richting het hotel gelopen. Daar aangekomen waren we het er over eens dat Airco wel een super uitvinding is. Nog ff douchen, na al dat zweten in de zon en daarna naar bed. De wekker werd gezet, want de volgende ochtend hadden we om 9 uur een bustour in de planning staan.
En nog voor 21.00 lagen wij al diep te slapen.
At nine in the morning, you will be picked up at your hotel.
Goed geregeld. De dag ervoor hadden we al gezien waar de staats opera zat. Op de hoek van de straat waar ons mooie hotel staat. We kunnen hem zo zien staan, vanwaar we op de bus staan te wachten. Wat een mooi gebouw is dat. En al heel oud! Heel wat Keizers en hun Keizerinnen hebben daar vast genoten van een voorstelling denk ik bij mezelf. En echt super fijn dat de locatie van het hotel er zo dichtbij is, want ik heb net van Alex gehoord dat hij met veel moeite heel goeie (en dure) plaatsen heeft kunnen bemachtigen voor een opera voorstelling, en dat zou vanavond plaatsvinden. Spannend!
Hmmm. Inmiddels is het wel al kwart over 9… Zouden ze ons vergeten zijn?
Alex gaat even bellen met het nummer op ons reserverings bewijs.
Nee hoor, ze zijn ons niet vergeten. Er is iemand onderweg. Even geduld nog.
En idd. Niet veel later komt er een klein busje en de chauffeur vraagt vriendelijk of wij de mensen voor de tour zijn. Hij zal ons naar de tour bus brengen, want die staat op de verzamel plek. Wij stappen in, en hij rijd richtng het opera gebouw. Vervolgens stopt hij ook bij het opera gebouw…. Hier is de verzamelplek! Wat?? Serieus??
Ja hoor. Its included zegt de chauffeur met een grijns om onze verwarde gezichten.
We stappen in de tourbus en worden naar een 2e verzamelplaats gereden, waar we worden verzocht in een bus met een engelstalige, duitstalige, spaanstalige of franstalige tolk te gaan zitten.
We kiezen voor Engels. Algauw rijden we door Wenen. Eerst rijden we langs het Paleis van Belvedere.
Dit paleis is werd gebouwt tussen 1914 en 1925 voor de franse prins Eugene van Savoy. Dankzij de franse prins, een briljant generaal, versloegen de heersers van Oostenrijk (en van omliggende gebieden) de Turken. Als dank werd er een paleis voor hem gebouwt.Na zijn dood was er geen zoon om er in te gaan wonen, en kocht te Habsburg familie, de keizerlijke familie, het van zijn verre nicht, de enige erfgenaam.
Dit paleis, giga groot, zagen we vannauit de bus. We stopten er niet. We reden door het oude gedeelte van Wenen, en kregen nog een aantal leuke feitjes te weten. Het uiteindelijke doel vd reis was een ander paleis. Een heel bekend paleis, namelijk; Schönbrunn Palace.
Daar maakten we wel een stop, en kregen we ook een rondleiding. Natuurlijk raakten we in No Time onze gids kwijt… Maar in de bus waren we allen voorzien van een Oranje sticker op onze jas/shirt/vest, dus de mensen van het paleis wisten ons snel weer bij onze eigen groep terug te brengen.In het paleis kregen we veel mooie kamers te zien, en veel mooie spulletjes. Onze tour leidster vertelde ons veel leuke weetjes.
Zo is Keizerin Maria Theresia één van de meest grootse keizerinnen geweest.
Ze volgde haar vader, Keizer Charles VI op en ze regeerde van 1740 tot 1780.Keizerin Maria Theresia regeerde dus 40 jaar. Een lange tijd. Daarbij was ze 20 jaar van haar leven zwanger. 20 jaar!! Daar moet je toch niet aan denken. Ze baarde 16 kinderen, waarvan 13 de volwassen leeftijd behaalden. Ze huwelijkte haar kinderen uit aan koningshuizen over heel Europa, en zelfs de wereld. Ze kreeg daarmee de bijnaam: De Schoonmoeder van Europa. Zo huwelijkte ze haar jongste dochter, Marie Antoinette, uit aan de franse koning.
Deze welbekende Marie Antoinette verloor haar leven tijdens de franse revolutie.Schönbrunn was het favoriete paleis van Maria Theresia. Je ziet er heel veel van haar invloeden in terug.
Toen haar oudste zoon trouwde, liet ze gigantische schilderijen maken, die verschillende momenten op de bruiloft uitbeeldde.
Op één van deze schilderijen staat Mozart als kleine jongen afgebeeld, tussen de andere prominente gasten. Dit is eigenlijk een klein stukje geschiedvervalsing, want Mozart komt drie jaar na de betreffende bruiloft pas voor t eerst naar het hof!
De Keizerin was echter zo onder de indruk van het ongekende talent, dat ze opdracht gaf aan de schilder om Mozart er tussen te schilderen.
Aan het einde van de tour ben ik erg onder de indruk van alle spullen en verhalen, en de sfeer van het paleis. Het is net alsof je een deur naar het verleden opent, en naar binnen kan gluren. Een geweldige ervaring, en mijn hart loopt over van plezier en opwinding.Het meest onder de indruk ben ik van Keizerin Maria Theresia, en ik neem me voor om bij thuiskomst haar hele leven zorgvuldig uit te diepen.
De tourbus brengt ons weer naar de staats opera, en van daar uit lopen we het centrum in om wat te gaan eten en drinken. Daarna gaan we terug naar het hotel. De bedden zijn alweer opgemaakt. Ik ben moe en geniet van de airco terwijl ik op mn 5 sterren zachte hotel bed lig. En dus val ik in slaap!
Alex heeft er ook last van. Een 5 sterren hotel is wel geweldig, maar het bed is misschien wel iets te goed.
Om half 4 worden we wakker. Alex gaat nog even snel een stropdas kopen en ik kleed me alvast om in mijn avondjurk.
We gaan naar de opera!De opera begint om 18.00. We eten daarna wel spreken we af.
Het gebouw is echt overweldigend. Zo groot en zo statig. Het staat er ook al zolang!! Als het oren en ogen had….Wauw.
(Binnenkant van het Opera gebouw)
We kopen een boekje over het stuk dat we gaan bekijken en zoeken onze uistekende plaatsen op. We gaan kijken naar de opera Lohengrin van Richard Wagner.Koning Heinrich I is naar Brabant gekomen om een leger op te bouwen voor zijn hongaarse oorlogs campanje. Daar aangekomen beschuldigd een vooraanstaand edelman, Elsa, de dochter van de overleden hertog van Brabant, van moord op haar vedwenen broer.
Dit is een zware beschuldiging en de Koning wil de zaak uitzoeken.
De edelman, Friedrich van Telramund, is getrouwd met een vrouw, Ortrud, die zelf graag op de troon van Brabant wil komen en haar man aanzet tot deze valse beschuldigingen om dit te bereiken.
De koning besluit dat God het oordeel zal vellen. De edelman, Friedrich van Telramund, moet vechten tegen een ridder naar Elsa’s keuze en wie er wint spreekt de waarheid.
Elsa roept om de ridder die al meerdere malen in haar dromen aan haar is verschenen en deze komt haar eer verdedigen, naar Brabant gebracht door een… zwaan.
Hij vecht voor haar en wil haar trouwen, haar man worden en haar voor altijd beschermen, op één voorwaarde: Ze mag hem nooit naar zijn naam vragen.
De ridder verslaat Friedrich van Telramund, en trouwt Elsa
Tijdens de inzegening trekt Ortrud, Elsa’s recht om met de ridder te trouwen in twijfel, ten slotte weet niemand wie hij is. Friedrich van Telramund op zijn beurt beschuldigt de ridder van tovenarij. Ondanks dit alles vind het huwelijk doorgang, maar twijfel is gezaaid in Elsa’s hart. En zodra ze met zn 2en zijn vraagt Elsa toch de verboden vraag.
Friedrich van Telramund rent de kamer binnen en probeert nogmaals de ridder te doden, maar verliest daarbij zijn eigen leven, en de volgende ochtend onthuld de ridder zijn indentiteit.
Hij is Lohengrin, de zoon van Parsifal, koning van de Graal.
Triomferend in haar overwinning bekend Ortrud dat zij zelf Elsa’s broer, Gottfried, in een zwaan heeft veranderd. Dankzij Lohengrins gebeden echter, wordt deze betovering verbroken.
Gottfried wordt de Hertog van Brabant en Lohengrin keert terug naar de Graal. Nu zijn identiteit bekent is mag hij niet meer blijven.
De hele opera was in het duits. Maar bij elke stoel was een klein schermpje waarbij je kon kiezen voor Duitse of Engelse vertaling. Een soort ondertiteling dus. Reuze handig!!Ik kon alles goed volgen en heb echt genoten.
Het enige waar we geen rekening mee hadden gehouden was het feit dat de opera 4 en een half uur duurde! Er waren 3 delen, en dus 2 pauzes. In deze pauzes hadden ze hele bijzondere kleine hapjes, met kaviaar enzo… Niets voor mij moet ik toegeven.
Dus om half 11 had ik echt een enorme honger, maar ik was ook heel erg moe.
Ik wilde echt nog wel wat eten, en Alex ook hoor, echt… Maar dat lastige 5 sterren bed maakte het ons gewoonweg onmogelijk! We vielen in slaap voor er een kruimel aan roomservice besteld kon worden.
Nadat we gedoucht en aangekleed waren gingen we het centrum in, op zoek naar koffie, thee en eten.
We eindigden bij Starbucks. Een grote beker thee en 2 broodjes later vertelde Alex mij de plannen voor die dag.
Allereerst zouden we om 10.00 naar de spaanse rijschool gaan.Ik kijk hem wat wazig aan.
Rijschool? Hoe bedoel je rijschool? Spaanse rijschool? Is dat dan anders dan een NL rijschool?
Heb ik nooit geweten. En moet ik dan autorijden? Spaans rijden in Wenen. Hmm.
Op zijn beurt kijkt Alex mij dan weer wazig aan.
Nee natuurlijk geen autorijschool! En Paard rijschool.
Ooooooooooooooooooooooooh. Oke. Hmm. Blijft voor mij wel iets raars. Hoe komt een spaanse rijschool nou in Wenen terecht?
Maar goed. We gaan bij de training kijken. Deze duurt 2 uur.
De rijschool blijkt in het paleis te zitten. Kan je je voorstellen? Een giga paardenbak in een paleis? Dat ziet er echt nogal anders uit dan de gemiddelde manege kan ik je vertellen!
Echt geweldig.
We kijken een uurtje naar de training en gaan dan wat anders doen, want veel bijzonders gebeurt er niet. Om 14.00 moeten we weer terug komen, want dan krijgen we een rondleiding achter de schermen.We lopen door het paleis, richting de uitgang, en komen zo weer bij een andere ingang van het paleis. En wel de ingang naar de Keizerlijke Appartementen van Frans Jozef en zijn geliefde vrouw Elisabeth, beter bekend als Sisi.
Nou we hebben nog een paar uur tot de rondleiding, en ik wil de appartementen zowizo zien, dus doen we dat gelijk maar.
Het is een museum nu, en je vind er ook de zeer uitgebreide zilver collectie, het Sisi museum en natuurlijk de keizerlijke appartementen.
We bekijken alles. Het zilver museum is indrukwekkend met al het servies. Er zitten een heleboel mooie dingen tussen. Dan gaan wa naar het Sisi Museum. Hier krijgen we een goed beeld van het leven van de zeer bekende keizerin. Een leven dat weinig overeenkomsten vertoont met de bekende film Sisi, met Romy Schneider.
Een kleine samenvatting? 
Ze is geboren op 24 December 1837. Dochter van een hertog. Ze leek veel op haar vader, ze hield van het buitenleven, had een enorme passie voor paardrijden en reizen. Ze had een zorgeloze jeugd, verweg van alle hof aangelegenheden.
In 1853 ging Sisi mee met haar moeder en zus, naar de 23e verjaardag van Franz Jozef, naar Wenen. Haar moeder en de keizerin hadden een plot bedacht om Sisi’s oudere zus Helene (Néné genoemd) aan Franz Jozef te koppelen. Echter, zodra Fransz Jozef 1 blik op de dan 15 jarige Elisabeth werpt, wordt hij hopeloos verliefd op haar.
Op 19 Augustus werd de verloving officieel bekend gemaakt en vanaf dat moment was het over met Sisi’s zorgeloze bestaan.
Op 24 April 1954 trouwen ze, en haar nieuwe leven begint.
Onder alle druk en verwachtingen die men aan het hof van haar had, barste ze van totale uitputting in tranen uit op haar eerste officele receptie als keizerin.
Elisabeth is onzeker, en ontwikkeld een enorme tegenzin tegen alle hofzaken.
Haar man probeert haar te steunen, maar heeft weinig tijd voor haar door zijn drukke werkschema. Sisi wordt steeds eenzamer. In 1858 sterft haar eerste kindje, een meisje, op 2 jarige leeftijd. Ze krijgt een zenuwinzinking. Ze slaapt niet meer, eet niet meer en heeft een aanhoudende hoest. De dokters raden een vakantie aan, ver van het hof.
Daar, in madeira, is ze voor het eerst sinds haar huwelijk vrij. Vrij van alles, zoals in haar jeugd.
Wanneer ze na 2 jaar terug keert naar het Weense hof, is ze veranderd. Ze is niet meer het verlegen meisje, maar een vrouw met zelfvertrouwen. In deze periode worden de vele schilderijen van haar geschilderd. Zo ook het beroemde schilderij met de diamante sterren in het haar.
(één van de beroemdste schilderijen van de Keizerin. Van de diamanten sterren in dr haar heb ik 1 replica mee genomen, voor Louise.)
Hoewel ze zich niet bezig houd met politiek, zet ze zich wel in voor de hongaarse zaak.
Het was vooral dankzij haar constante aandringen en bemoeienis, dat Franz Joseph een verdrag tekende dat de hongaarse historiche rechten erkende, en zo werd er een Oosterijks-Hongaarse Monarchie gevormd. Elisabeth werd gekroond tot Koningin van Hongarije.
(Sisi als Koningin van Hongarije)
Door de jaren heen neemt de keizerin steeds meer afstand van het hofleven, en raakt ze steeds meer geobsedeerd door haar eigen jeugd en schoonheid. Ze was vooral bezorgd over haar slanke figuur. Ze was 173 en woog tussen de 45 en 47 kilo. Haar middel werd gemeten op een ongelooflijke 51 cm!!
Ze had een strak sport regime, om zo slank te blijven, en ook volgde ze een aantal dieten. Maar ze heeft zichzelf nooit uitgehongerd, zoals soms wel gezegd wordt. Elisabeth hield juist wel van lekker eten.
Elisabethe en Franz Joseph krijgen 4 kinderen. Hun eerste kindje sterft op 2 jarige keeftijd, maar daarnaast hebben ze nog een zoon, Kroon Prins Rudolph en nog 2 dochters, Prinses Gisela en Prinses Marie Valerie.
De Kroonprins trouwde met Stephanie van Belgie en dat leverde een dochter op, in de geschiendenis boeken bekend als de Rode Hertogin. Een gescheidde socialiste.
Prins Rudolph zelf nam op 30 jarige leeftijd zijn eigen leven, en dat van zijn 17 jarige minares.
Na de dood van haar zoon, trekt Elisabeth zich helemaal terug van het hof en kleed zich alleen nog maar in het zwart. Ze werd alleen nog af en toe waargenomen als het zwarte silouet in de verte.
Elisabeth en Franz Joseph groeien uit elkaar. Zij gaat haar eigen weg, en leid een leven weg van het hof, ze vind rust in het reizen. Franz Joseph blijft zijn vrouw steunen, zijn grote liefde. Hij neemt haar altijd in bescherming tegen de roddels aan het hof, en het commentaar van de adel.
Tijdens één van haar reizen, verblijft ze op 9 September 1898 een nacht in Geneva.
Ze hield haar identieteit geheim en schreef zich in het hotel in als Gravin van Hohenembs.
Ondanks deze voorzorg stond er de volgende morgen breed uitgemeten in de krant dat de Keizerin in de stad verbleef.
Dit werd gelezen door Luigi Luccheni. Een Italiaanse anarchist. Hij was naar Geneve gekomen om Prins Henri van Orleáns om te brengen.
Deze prins had echter zijn plannen veranderd en kwam niet naar Geneve.
Na het lezen van het artikel over de keizerin veranderde hij het doelwit van zijn voorgenomen actie.
Op de ochtend van 10 september, terwijl ze aan boord ging van haar schip, rende de moordenaar op Elisabeth af en steekt haar met een vijl. Elisabeth staat op en loopt door. Ze denkt dat ze slechts ondersteboven is gelopen. Aan boord van het schip klapt ze in elkaar en blijkt er een wondje te zijn vlakbij haar hart. Ze wordt terug gebracht naar het hotel waar ze kort na aankomst sterft.
Echt een tragisch verhaal vind ik het. Na onze tocht door het Sisi Museum lopen we door naar de Keizerlijke appartementen. We lopen door de vele kamers die door hen gebruikt zijn, zijn hun slaapkamers en zien het bed waarin geslapen werd door Sisi. Een heel klein 1 persoons bed! We lopen door de werkkamers, de audientie ruimte, het bad, de sportkamer waar Elisabeth haar binnen oefeningen deed, de ontbijtzaal, de eetzaal en we mogen zelfs een blik werpen op het toilet.
(Keizer Franz Joseph)
Nadat ik alles goed in me opgenomen heb, gaan we naar het plein achter de appartementen. Bij het grote beeld nemen we wat foto’s en we gaan nog opzoek naar wat eten en drinken.
Daarna is het tijd voor de rondleiding van de spaanse rijschool.
We zijn heeeeel benieuwd. We beginnen weer in de Bak midden in het paleis.
We krijgen een uitleg of de school. Deze bestaat al sinds 1554 zo blijkt. (officeel sinds 1580)
De man die ons rondleid en de uitleg geeft brengt het hele verhaal met een enorme droge humor. Iets waarvan Alex en ik enorm van genieten. Ik wou echt dat ik een bandrecorder bij had gehad, want het is voor mij onmogelijk om het zo leuk te vertellen als hij.
Op de spaanse rijschool wordt al eeuwen de klassieke rijkunst in de puurste vorm uitgevoerd.
De paarden zijn allemaal hengsten. Waarom? Omdat de hengsten beter zijn in sprongen dan merrie’s.
Nu is het zo dat een paard gaat trainen vanaf 4 jarige leeftijd. Daarna wordt bekeken waar hij het meeste talent voor laat zien, en dan wordt hij vervolgens alleen daar nog maar voor getraind. Dus zou je kunnen zeggen, waarom dan niet een paar merrie’s voor het grond werk?
Omdat, aldus onze gids, je dan 1 of 2 merrie’s zou moeten plaatsen tussen 64 hengsten, en dat zou behoorlijk dom zijn.
Hmm inderdaad, dat klinkt …. Logisch. Om een ruiter te worden bij de Spaanse Rijschool moest je altijd van Oostenrijkse afkomst zijn. Sinds 2008 is het zo dat je van Europese afkomst moet zijn. Tevens moet je een man zijn. In de hele geschiedenis van de rijschool is er slechts 1 vrouwelijke ruiter geweest, maar zij ging waarschijnlijk op dr strepen staan; ze was keizerin Maria Theresia. Alle paarden zijn wel hengsten, maar ze hebben meisjes roepnamen!Hun eerste naam is de lijn van de vader, en de 2e naam, hun roepnaam, is de naam van hun moeder.
Nou zijn alle paarden Lipizzaners. Deze paarden worden bijna allemaal wit, naarmate de tijd verstrijkt. Ze worden wel eens in zwart of bruin, of grijs geboren, maar tegen de tijd dat ze volwassen zijn, zijn ze wit.
Een heel enkele keer blijft een paard bruin. En zo staat er sinds de begindagen van de spaanse rijschool een bruine Lipizzaner hengst op stal. Hij wordt beschouwt als een geluksbrenger.
De myhte is dat zolang er een bruine hengst in de stallen staat er alleen maar voorspoed zal zijn. Nu zijn ze niet direct bijgelovig, maar ze voelen bij de rijschool absoluut niet de behoefte om de Mythe te testen. 
Dus het bruine paard in de stal, daar is men heel blij mee. Het mag ook mee doen in aan een paar onderdelen in de show. Van de grote klapstukken is het echter uitgesloten.
Omdat de paarden midden in Wenen wonen, waar geen weilandje te vinden is, gaan de paarden 2 maanden per jaar op vakantie naar een boerderij, waar ze met alle paarden luxe worden omgeven.
De hele rondleiding vonden we geweldig. 1 van de leukste onderdelen van ons reisje naar Wenen! Inmiddels hebben we honger. We gaan naar het Zacher Hotel, voor een stukje Zacher Torte. Een Must Have, als je naar Wenen gaat, dus dat moeten we dan wel even doen he.
De taart was lekker, tot hap 4. Daarna wordt het mierzoete net even To Much.
Na het eten van de Zacher Torte gingen we weer lopen. En lopen, en nog meer lopen. We aten wat, we dronken wat, we liepen weer verder. Onze voeten konden bijna niet meer, maar we besloten toch nog wat verder te lopen, opzoek naar een internet café. Na lang zoeken vonden we er eentje. De email gecheckt, even op MSN gekletst met het thuisfront, een cola gedronken, en toen gingen we weer verder met lopen. Au au au… Echt, we hadden inmiddels zoveel gelopen, dat we beiden al onze spieren voelden, en de blaren op mn voeten verschenen. Dit leek ons dan ook een uitstekend moment voor die koetsrit door de stad!
We kozen een koets, en vroegen om de tour van 45 minuten. 
Het was echt heel leuk. De koetsier legde nog van alles uit, maar het meeste hadden we of zelf al bekeken, of met de bustour gezien. Nu bekeken we het echter weer op een andere manier. Heel gaaf.
De koetsrit ging veeelste snel voorbij en voor we het wisten strompelden we alweer op onze pijnlijke voetjes de stad door. Opzoek naar het restaurant dat bekend staat in heel europa om zn heerlijke en heel grote Wiener Snitzels. Gelukkig bleek het niet ver, en we hadden nog geluk ook, want we kregen de laatst beschikbare plaats.
De snitzels waren echt zo lekker, maar ook zoooooo groot, dat ik hem niet eens op kreeg! En dat na al dat lopen zeg! 
Na het eten waren we wel weer een beetje bijgekomen en besloten we nog even een gokje te wagen in het cassino. Dat bleek een grote sof. We vonden er beide helemaal niets aan en eindigden algauw weer in ons hotel. Dan nog maar een drankje aan de bar.
En daarmee besloten we de dag.
Dag 4
Op dag 4 doen we het rustig aan. We gaan ontbijten in het centrum en daarna opzoek naar het kroonjuwelen museum.
Prachtig allemaal. Er worden ook verschillende kledingstukken en keizerlijke mantels tentoongesteld, veelal met het schilderij ernaast waarop een keizer de mantel in kwestie draagt.
(staatsie portret van Marie Louise, Ze was de oudste dochter van keizer Frans II en de 2e echtgenote van Napoleon Bonaparte)
(Napoleon Bonaparte)
Tijd om te lunchen. En tijd voor een dutje. Ja, we hebben nog overal pijn van al dat lopen van gisteren. Na het dutje is het tijd voor de grootste, en laatste verassing van Alex.
Ik moet me mooi aankleden, en dan gaan we terug naar Shönbrunn om daar op het paleis te dinneren, en een concert bij te wonen, tevens in het paleis, met muziek van Mozart en Strauss.Dit concert wordt regelmatig gehouden, maar slechts 2 of 3x per jaar ook echt in het paleis, en Alex had precies daarvoor kaarten te pakken gekregen. VIP kaarten no less, dus we zaten helemaal voor aan.
Echter, eerst moesten we er nog komen. We werden een paar kaar van de ene naar de andere kant van het paleis gestuurd, en ik kan je zeggen; Het paleis is echt heel groot. Mijn voeten deden zo’n enorme pijn dat ik mn schoenen uit deed en een stuk op mn blote voeten gelopen heb!
Maaaaar het kwam goed! En we schoven aan voor het geweldige luxe en overheerlijke dinee.
We begonnen met een zalmmousse, met snippers verse zalm erbij.Daarna een hoofdgerecht dat bestond uit een luxe vlees gerecht, waarvan ik me de naam niet meer kan herinneren! Alleen dat het werd geserveerd met Pomme Duchette
En als dessert een heerlijke chocolade mousse.
Daarna was het tijd om onze plaatsen op te zoeken voor het concert.
(Het Orkest)
Ik heb echt enorm genoten van alles. Onderwijl dacht ik nog;
Na het concert bracht een Taxi ons terug naar het hotel. Nog wat nagekletst in de bar en toen zat dag 4 er al weer op!
Eerst de spullen ingepakt, aangekleed, uitgecheckt, en een ontbijtje gaan halen in het centrum.
De vlucht ging pas om 18.30, en we hoefden pas om 17.00 naar het vliegveld, dus onze bagage lieten we nog even achter in het hotel.
Vandaag stonden er eigenlijk geen dingen meer op de agenda.
Beetje rondlopen, naar het parkje met het grote standbeelden van oa. Goethe geweest. Hier zijn veel mensen aan het picknicken. Ziet er gezellig uit. Al lopend komen we een vlindertuin tegen.
Daar nog een entree kaartje voor gekocht en even een kijkje genomen. Erg leuk. Een vlinder souvenir voor de kinderen mee genomen.
Tot slot zijn we naar The Twin Museums gelopen.
Dat zijn 2 identieke, gigantische paleizen, die vandaag de dag gebruikt worden als musea. Ze liggen tegenover elkaar en zijn in alle details, precies het spiegelbeeld van elkaar.
In het museum aan onze rechterhand was een archeologisch museum. In het museum aan onze linkerhand is het kunst museum…. Wat te kiezen.
De rij aan de rechterkant, doet ons kiezen voor de linkerkant. Het wordt dus Kunst.
We kopen onze entree kaarten en gaan naar binnen.
(Ik sta naast een beeld van Keizer Franz Joseph, in 1 van de Twin Museums)
Algauw wordt ons duidelijk dat er vooral werken van beroemde nederlandse schilders hangen.
We zien Haarlem, Delft, Den Haag. Nou. We hebben ernstig het gevoel alweer bijna thuis te zijn.
Na het museum van onder tot boven te hebben doorlopen is het tijd om te gaan eten. We lopen weer naar het centrum, kiezen een terassje, en bestellen een warme maaltijd.
Na het eten lopen we richting het hotel. De bagage wordt tevoorschijn gehaald en het is nu wachten op de Taxi. We klikken nog wat fotootjes in de lobby van het hotel en dan gaan we echt op weg naar het vliegveld. 
Op het vliegveld verloopt alles voorspoedig, en we worden met een bus naar ons vliegtuig(je) gereden. 
Op de terug weg hebben we wederom wat last van turbulentie.
Maar alles gaat verder goed en we landen keurig op tijd op Schiphol. Nadat we onze koffers hebben opgehaald gaan we naar de uitgang en daar staat… Louise. 
Met een groot zelf gemaakt bord. WELKOM THUIS PAPA EN MAMA.
Wow. Das ff slikken. 10 dikke knuffels later gaan we opzoek naar de trein en beginnen we aan het laatste stukje naar huis. 
Thuis gekomen knuffelen we de honden, de katten, stoppen we Louise lekker in bed, kletsen we nog wat na en vallen daarna als een blok in slaap!
We zijn weer thuis, na een te gekke week. Een mooie week, een vermoeiende week, een emotionele week, een super mooie en heerlijke herinnering.
Ik gaap nog even, en zeg: Vergeet niet de wekker te zetten, morgen vroeg moeten we Golfen.
Ja… We zijn weer thuis.
posted by blabla | 11:45
