Laatste Nieuws November 2011
Sinds de zomer niet meer geblogd. Dat is, als je alle micro blogjes (zo noemen ze status updates op Hyves, Facebook en Twitter, met een mooi woord) niet mee telt.
Want ik geloof dat iedereen evengoed wel op de hoogte is van het reilen en zeilen in mijn dagelijks leven.
Toch wou ik weer even een update-tje doen.
Schrijven. Nou, ik kom er nauwelijks aan toe. Ja ik heb wel tijd dat ik achter mn laptop zit, maar dan hoor ik iedere 3 seconden: mama, mama, Mirjam, Mirjam, mama. Of de telefoon gaat, of er wordt aan de deur geklopt etc etc. Dat is zo verschrikkelijk hinderlijk als je constant onderbroken wordt in de gedachtegang naar de perfecte zin, de perfecte formulering van dat stukje van het verhaal waar je dan net mee bezig bent. Onderbroken worden als je schrijft, is 100 malen erger dan onderbroken worden als je leest. Ik word er boos en heel erg chagerijnig van. Iets wat ik vervolgens op de persoon die me kwam storen af reageer. Niet echt gezellig.
S'avonds als de kids in bed liggen, dan ben ik ofwel moe en wil ik gewoon ff voor de tv hangen, verstand op nul, of als Alex een keer redelijk op tijd uit zn werk is, dan willen we die tijd graag samen door brengen. Bovendien, als ik zo moe ben, dan kost elke zin me zoveel moeite. Het werkt gewoon niet.
Ik baal daar erg van, maar aan de andere kant moet ik mezelf niet onder druk gaan zetten. Er is geen haast bij. Het verhaal zit in mijn hoofd en gaat nergens heen. En mijn kinderen zijn allemaal in een fase waarin ze me heel hard nodig hebben. En Alex en ik zijn zo toegewijd aan elkaar en ons gezin, iets waar we keihard aan werken om dat ook zo te houden, en waar ik zo trots en dolgelukkig mee ben, dat ik niet, dat wij niet, bereid zijn om daar op in te leveren.
Dus het gebrek aan tijd zal voorlopig wel even voortduren. En ik moet me daar bij neerleggen. Zodra ik me daar bij neer leg, het accepteer, dan zal ik meer relaxed zijn. Dan kan ik veel meer genieten van alles wat goed gaat. Ik weet dit, maar ja. Nu nog doen he. Moeilijk moeilijk.
Anyway. Ik schrijf wanneer ik alleen ben, en ik tijd heb om ook even door te gaan. Wanneer ik er de energie voor heb (want het kost zovéél energie!) Ik kan je vertellen; das erg weinig dus.
Gelukkig kom ik wel meer aan lezen/luisteren toe.
Nou ja, lezen heb ik ook nauwelijks tijd voor, dus ik luister nog steeds vooral naar audioboeken. Tijdens de was, stofzuigen, boodschappen doen, koken, de vaatwasser in en uitruimen etc.
In het engels, dat wel, want daar zijn veel meer boeken in te vinden. Maar dat maakt voor mij niets uit, mijn engels is zo goed dat ik voor me gevoel alles gewoon in het Nederlands hoor...
Met alle kinderen gaat het eigenlijk prima.
Louise was wat down de laatste weken. Maar ik geloof dat ze zich alweer wat beter voelt. Ze was het plezier een beetje kwijt in... alles... zei ze. Ze zit met haar gewicht in de knoop. Dus we zijn bij een kinderarst geweest en nu is ze aan het afvallen. Ze vind het wel moeilijk, maar het gaat harstikke goed, dus ze is ook trots en voelt zich al lekkerder. (nu 3 wkn bezig=2,6 kg er af)
Ze heeft het soms nog moeilijk met het feit dat mijn zwangerschap toen mis is gelopen en ze mist haar vader omdat hij zoveel werkt. Ook baalt ze dat ze wéér niet bij Zoë in de klas zit en dat Aarathy binnenkort naar Amstelveen gaat verhuizen. Iets waar ik ook van baal. Je merkt het ook in haar dansen. De pit is er uit. Haar dansen is voor mij altijd een goede graadmeter voor hoe ze in dr vel zit, dus ik ben benieuwd wat ik ga zien met de kerstshow van haar dansschool. Als ze zich echt beter voelt dan zal ik dat direct merken.
Ze is nu 10 jaar, maar ik merk al dat de pubertijd in aantocht is. Dat rollen met haar ogen en dat zuchten. Of dat "jaaaahaaaa, dat weet ik heus wel!" als ik iets vraag of mede deel zijn duidelijke aanwijzingen. ;-)
Mesika is heel erg trots dat ze in groep 3 zit. Ze wordt wat minder een volger en wat meer dr eigen persoontje. Compleet met grote mond en al ;-) Maar het mooie is, dat doet ze niet alleen tegen mij, maar ook als kinderen waar mee ze speelt iets doen wat ze eigenlijk niet wil. Voorheen liet ze zich dan mee slepen. Dus die grote mond tegen mij, die neem ik dan maar voor lief. En daar bedoel ik niet mee dat ze er mee weg komt, want dat is absoluut niet het geval.
Maar ik bedoel dat ik er stiekum eerder blij mee ben, dan dat ik het lastig en/of vervelend vind.
Mariëlla krijgt vanaf nu ook medicatie op school. Vanaf Dinsdag beslist de psychiater in welke dosering dat zal zijn, want ze gaat eerst de test resultaten bekijken van de afgelopen 4 weken. Maar dan zal het voor Mariëlla veel rustiger zijn. Ze scoort al heel goed op school met alle toetsen, maar Alex en ik vragen ons af of ze nu niet nog vele malen hoger zal gaan scoren. Ik ben benieuwd.
Thuis gaat het ook goed. Ja er zijn nog steeds momenten dat ik denk: Wat? Hoe komt ze er toch bij om dat te doen?
Momenten dat ik haar achter het behang kan plakken om dingen die in het hoofd van de andere kinderen niet eens opkomen. Dat is veelal de ODD die we dan zien.
Maar omdat ze met de medicatie de ADHD onderdrukt en dat de ODD niet langer versterkt, is er echt goed mee om te gaan.
We zijn nu weer in staat om leuke dingen te doen als gezin. Voor heen deden we dat ook wel, maar dan regelden we vaak een logeeruitje voor Mariëlla. Nu gaat ze gewoon mee, zoals gisteren, spontaan uit eten. En het was heel erg gezellig. Natuurlijk zorgen we wel dat ze dan een speeltje mee heeft. DS of tekenspulletjes (gisteren mocht ze op Alex zn iPad). Maar dat maakte voorheen niets uit. Als ze geen medicatie had, dan smeet ze na een onvoorspelbaar aantal minuten haar ds in de soep van de gasten aan het tafeltje voor, achter of naast ons. Die tijden lijken nu voorgoed voorbij. Heeeeerlijk. Voor haar, voor ons, voor het gezin.
Tharanika. Nou ja. Tharanika is gewoon een lekker ding. Zoooo snel beledigd, maar met zoveel humor. Het is altijd zwart of wit met haar. Nooit grijs. Ze is boos, ze is blij. Niets er tussen in.
Recht voor zn raap. Super eerlijk. En zo verschrikkelijk slim. Ze heeft de meest hillarische uitspraken. Ze vind het leven alleen wel oneerlijk; ze baalt ervan dat ze een jaar achterloopt op Mesika&Mariëlla en dat het maar niet lukt om op hun in te lopen.
Alle vier de kinderen dansen en de jongste 3 zitten alle drie op zwemles (pfffffft hoop echt dat het nou gauw eens een keer klaar is)
De honden gaan ook goed. Merlijn lijkt te hebben begrepen dat hij echt niet mag vechten van ons. Dus zolang de andere hond zich niet opdringt dan doet hij geen pogingen meer er achter aan te gaan. In plaats daarvan gaat hij mij aankijken als we een hond passeren en gaat hij brommen en huilen alsof hij me wil vragen: "Waarom mag ik nou toch niet ff lekker los gaan op dat beest aan de overkant? Kijk dan! Dat mormel vraagt er toch om! Zie je hoe die loopt? Dat protserige sla ik er wel ff uit hoor. Aaah toe nou vrouw!"
Nou en als we er dan voorbij zijn. Dan hoor je nog een zeer gefrustreerd mopper geluidje en dan gaat hij weer snuffelen en doen wat hij moet doen.
Koda geniet van alle tijd die hij met Clara door brengt (pup van mn ouders)
Merlijn heeft haar inmiddels volledig geaccepteerd.
Op Woensdag ga ik met mn vader na de hondentraining. Hij traint met Clara, ik kijk toe. Ik kom wel über intelligent over. Ik weet namelijk alle antwoorden op de vragen die gesteld worden omdat ik het zelf al 2x allemaal doorlopen heb met mn honden haha ;-) Hoewel ik ervan baal dat ik niet zelf lekker aan de slag ben met mn eigen beesten wil ik toch dit zelf met mn vader doen ipv mn moeder te vragen voortaan zelf te gaan. Ik heb namelijk nog nooit zoveel tijd of gespreksstof met mn vader gehad als sinds ze Clara hebben. En dat is me heel wat waard.
Colombia. We zijn druk aan het sparen, maar van plannen en organiseren is nog niet veel terecht gekomen. We gaan daar volgende week mee beginnen. Ik houd jullie op de hoogte.
En tot slot. Twilight.
De nieuwe film draait in de bios en ik ben, zoals iedereen wel begrepen heeft, inmiddels al 2x geweest. (3x is scheepsrecht?) De film is precies op tijd voor de winter.
Dus ja, ik weet het, ik overdrijf. Nou en?! Er zijn ergere dingen dan een boekenserie/filmserie om je in te verliezen. Het is my little guilty pleasure. En ik vermoed dat met deze film en soundtrack ik weer genoeg materiaal heb om me door alweer een 3e winter heen te slepen.
The Twilight Saga, mijn steuntje in donkere dagen. Dankjewel Stephenie Meyer. (En Alex, en Ilona en Wendy en Isa en alle andere die me hierin alleen maar aanmoedigen, omdat ze begrijpen hoe ik in elkaar zit.)
Tot zover even. Ik hoop nog een eindejaars blogje te schrijven binnenkort, als ik de tijd kan vinden, dus hopelijk tot gauw!
Want ik geloof dat iedereen evengoed wel op de hoogte is van het reilen en zeilen in mijn dagelijks leven.
Toch wou ik weer even een update-tje doen.
Schrijven. Nou, ik kom er nauwelijks aan toe. Ja ik heb wel tijd dat ik achter mn laptop zit, maar dan hoor ik iedere 3 seconden: mama, mama, Mirjam, Mirjam, mama. Of de telefoon gaat, of er wordt aan de deur geklopt etc etc. Dat is zo verschrikkelijk hinderlijk als je constant onderbroken wordt in de gedachtegang naar de perfecte zin, de perfecte formulering van dat stukje van het verhaal waar je dan net mee bezig bent. Onderbroken worden als je schrijft, is 100 malen erger dan onderbroken worden als je leest. Ik word er boos en heel erg chagerijnig van. Iets wat ik vervolgens op de persoon die me kwam storen af reageer. Niet echt gezellig.
S'avonds als de kids in bed liggen, dan ben ik ofwel moe en wil ik gewoon ff voor de tv hangen, verstand op nul, of als Alex een keer redelijk op tijd uit zn werk is, dan willen we die tijd graag samen door brengen. Bovendien, als ik zo moe ben, dan kost elke zin me zoveel moeite. Het werkt gewoon niet.
Ik baal daar erg van, maar aan de andere kant moet ik mezelf niet onder druk gaan zetten. Er is geen haast bij. Het verhaal zit in mijn hoofd en gaat nergens heen. En mijn kinderen zijn allemaal in een fase waarin ze me heel hard nodig hebben. En Alex en ik zijn zo toegewijd aan elkaar en ons gezin, iets waar we keihard aan werken om dat ook zo te houden, en waar ik zo trots en dolgelukkig mee ben, dat ik niet, dat wij niet, bereid zijn om daar op in te leveren.
Dus het gebrek aan tijd zal voorlopig wel even voortduren. En ik moet me daar bij neerleggen. Zodra ik me daar bij neer leg, het accepteer, dan zal ik meer relaxed zijn. Dan kan ik veel meer genieten van alles wat goed gaat. Ik weet dit, maar ja. Nu nog doen he. Moeilijk moeilijk.
Anyway. Ik schrijf wanneer ik alleen ben, en ik tijd heb om ook even door te gaan. Wanneer ik er de energie voor heb (want het kost zovéél energie!) Ik kan je vertellen; das erg weinig dus.
Gelukkig kom ik wel meer aan lezen/luisteren toe.
Nou ja, lezen heb ik ook nauwelijks tijd voor, dus ik luister nog steeds vooral naar audioboeken. Tijdens de was, stofzuigen, boodschappen doen, koken, de vaatwasser in en uitruimen etc.
In het engels, dat wel, want daar zijn veel meer boeken in te vinden. Maar dat maakt voor mij niets uit, mijn engels is zo goed dat ik voor me gevoel alles gewoon in het Nederlands hoor...
Met alle kinderen gaat het eigenlijk prima.
Louise was wat down de laatste weken. Maar ik geloof dat ze zich alweer wat beter voelt. Ze was het plezier een beetje kwijt in... alles... zei ze. Ze zit met haar gewicht in de knoop. Dus we zijn bij een kinderarst geweest en nu is ze aan het afvallen. Ze vind het wel moeilijk, maar het gaat harstikke goed, dus ze is ook trots en voelt zich al lekkerder. (nu 3 wkn bezig=2,6 kg er af)
Ze heeft het soms nog moeilijk met het feit dat mijn zwangerschap toen mis is gelopen en ze mist haar vader omdat hij zoveel werkt. Ook baalt ze dat ze wéér niet bij Zoë in de klas zit en dat Aarathy binnenkort naar Amstelveen gaat verhuizen. Iets waar ik ook van baal. Je merkt het ook in haar dansen. De pit is er uit. Haar dansen is voor mij altijd een goede graadmeter voor hoe ze in dr vel zit, dus ik ben benieuwd wat ik ga zien met de kerstshow van haar dansschool. Als ze zich echt beter voelt dan zal ik dat direct merken.
Ze is nu 10 jaar, maar ik merk al dat de pubertijd in aantocht is. Dat rollen met haar ogen en dat zuchten. Of dat "jaaaahaaaa, dat weet ik heus wel!" als ik iets vraag of mede deel zijn duidelijke aanwijzingen. ;-)
Mesika is heel erg trots dat ze in groep 3 zit. Ze wordt wat minder een volger en wat meer dr eigen persoontje. Compleet met grote mond en al ;-) Maar het mooie is, dat doet ze niet alleen tegen mij, maar ook als kinderen waar mee ze speelt iets doen wat ze eigenlijk niet wil. Voorheen liet ze zich dan mee slepen. Dus die grote mond tegen mij, die neem ik dan maar voor lief. En daar bedoel ik niet mee dat ze er mee weg komt, want dat is absoluut niet het geval.
Maar ik bedoel dat ik er stiekum eerder blij mee ben, dan dat ik het lastig en/of vervelend vind.
Mariëlla krijgt vanaf nu ook medicatie op school. Vanaf Dinsdag beslist de psychiater in welke dosering dat zal zijn, want ze gaat eerst de test resultaten bekijken van de afgelopen 4 weken. Maar dan zal het voor Mariëlla veel rustiger zijn. Ze scoort al heel goed op school met alle toetsen, maar Alex en ik vragen ons af of ze nu niet nog vele malen hoger zal gaan scoren. Ik ben benieuwd.
Thuis gaat het ook goed. Ja er zijn nog steeds momenten dat ik denk: Wat? Hoe komt ze er toch bij om dat te doen?
Momenten dat ik haar achter het behang kan plakken om dingen die in het hoofd van de andere kinderen niet eens opkomen. Dat is veelal de ODD die we dan zien.
Maar omdat ze met de medicatie de ADHD onderdrukt en dat de ODD niet langer versterkt, is er echt goed mee om te gaan.
We zijn nu weer in staat om leuke dingen te doen als gezin. Voor heen deden we dat ook wel, maar dan regelden we vaak een logeeruitje voor Mariëlla. Nu gaat ze gewoon mee, zoals gisteren, spontaan uit eten. En het was heel erg gezellig. Natuurlijk zorgen we wel dat ze dan een speeltje mee heeft. DS of tekenspulletjes (gisteren mocht ze op Alex zn iPad). Maar dat maakte voorheen niets uit. Als ze geen medicatie had, dan smeet ze na een onvoorspelbaar aantal minuten haar ds in de soep van de gasten aan het tafeltje voor, achter of naast ons. Die tijden lijken nu voorgoed voorbij. Heeeeerlijk. Voor haar, voor ons, voor het gezin.
Tharanika. Nou ja. Tharanika is gewoon een lekker ding. Zoooo snel beledigd, maar met zoveel humor. Het is altijd zwart of wit met haar. Nooit grijs. Ze is boos, ze is blij. Niets er tussen in.
Recht voor zn raap. Super eerlijk. En zo verschrikkelijk slim. Ze heeft de meest hillarische uitspraken. Ze vind het leven alleen wel oneerlijk; ze baalt ervan dat ze een jaar achterloopt op Mesika&Mariëlla en dat het maar niet lukt om op hun in te lopen.
Alle vier de kinderen dansen en de jongste 3 zitten alle drie op zwemles (pfffffft hoop echt dat het nou gauw eens een keer klaar is)
De honden gaan ook goed. Merlijn lijkt te hebben begrepen dat hij echt niet mag vechten van ons. Dus zolang de andere hond zich niet opdringt dan doet hij geen pogingen meer er achter aan te gaan. In plaats daarvan gaat hij mij aankijken als we een hond passeren en gaat hij brommen en huilen alsof hij me wil vragen: "Waarom mag ik nou toch niet ff lekker los gaan op dat beest aan de overkant? Kijk dan! Dat mormel vraagt er toch om! Zie je hoe die loopt? Dat protserige sla ik er wel ff uit hoor. Aaah toe nou vrouw!"
Nou en als we er dan voorbij zijn. Dan hoor je nog een zeer gefrustreerd mopper geluidje en dan gaat hij weer snuffelen en doen wat hij moet doen.
Koda geniet van alle tijd die hij met Clara door brengt (pup van mn ouders)
Merlijn heeft haar inmiddels volledig geaccepteerd.
Op Woensdag ga ik met mn vader na de hondentraining. Hij traint met Clara, ik kijk toe. Ik kom wel über intelligent over. Ik weet namelijk alle antwoorden op de vragen die gesteld worden omdat ik het zelf al 2x allemaal doorlopen heb met mn honden haha ;-) Hoewel ik ervan baal dat ik niet zelf lekker aan de slag ben met mn eigen beesten wil ik toch dit zelf met mn vader doen ipv mn moeder te vragen voortaan zelf te gaan. Ik heb namelijk nog nooit zoveel tijd of gespreksstof met mn vader gehad als sinds ze Clara hebben. En dat is me heel wat waard.
Colombia. We zijn druk aan het sparen, maar van plannen en organiseren is nog niet veel terecht gekomen. We gaan daar volgende week mee beginnen. Ik houd jullie op de hoogte.
En tot slot. Twilight.
De nieuwe film draait in de bios en ik ben, zoals iedereen wel begrepen heeft, inmiddels al 2x geweest. (3x is scheepsrecht?) De film is precies op tijd voor de winter.
Dus ja, ik weet het, ik overdrijf. Nou en?! Er zijn ergere dingen dan een boekenserie/filmserie om je in te verliezen. Het is my little guilty pleasure. En ik vermoed dat met deze film en soundtrack ik weer genoeg materiaal heb om me door alweer een 3e winter heen te slepen.
The Twilight Saga, mijn steuntje in donkere dagen. Dankjewel Stephenie Meyer. (En Alex, en Ilona en Wendy en Isa en alle andere die me hierin alleen maar aanmoedigen, omdat ze begrijpen hoe ik in elkaar zit.)
Tot zover even. Ik hoop nog een eindejaars blogje te schrijven binnenkort, als ik de tijd kan vinden, dus hopelijk tot gauw!
posted by blabla | 13:59
