Mariëlla, Verhalen en Colombia.
Het is alweer 1 mei 2011.
Alles gaat door en de tijd vliegt daarmee voorbij.
Mariëlla krijgt (eindelijk) medicatie met de diagnose ADHD en behoorlijke ODD verschijnselen (wat inhoud dat ze (99%) waarschijnlijk óók ODD heeft maar ze willen dat op haar leeftijd nog niet officieel benoemen. En om medicatie voor te schrijven hadden ze maar één officiële diagnose nodig dus kozen ze de minst heftige)
In ieder geval: de kwaliteit van leven van ieder binnen ons gezin, mens en dier, is de afgelopen weken met zo'n 1000% verbeterd. Het verschil is ongelooflijk. De medicatie werkt niet voor ODD, maar omdat we de ADHD nu goed in de hand hebben zijn de uitingen van de ODD veel minder heftig en daardoor goed hanteer baar. En nog belangrijker, er is heel goed mee te leven. Ik zie de toekomst in ene weer veel opgewekter tegemoet. Iets wat door werkt in onze hele gezinsdynamiek. Heerlijk!
En Mariëlla, ik geniet weer van dat mooie meisje. Ik voel me voor het eerst in lange tijd haar moeder, haar verzorgster. In plaats van haar gevangenis bewaarder. We komen nader tot elkaar. Ik ben zooooo opgelucht en gelukkig hier mee.
Het heeft me zwaarder op de schouders gedrukt dan zelfs ik wist. Ik voel het nu pas, nu de last zoveel minder is. Ik schiet wel gelijk in paniek en stress mode wanneer haar oude gedragingen om de hoek komen kijken. Bijvoorbeeld tussen de middag als ze naar school gaat. School vind medicatie niet nodig en de kinderpsychiater heeft daarom besloten dat ze tijdens school uren geen medicatie krijgt. Hoe minder we in dat meisje stoppen hoe beter is hun motto. Heel begrijpelijk natuurlijk. Maar tussen de middag zit ik wel met een draak. Gelukkig weet ik nu dat dit niet de hele dag duurt. En het is ook niet elke lunch zo. Maar wanneer het wel zo is, dan reageer ik automatisch.
Ik verwacht dat dit wel goed komt. Ik denk dat wat ik verstandelijk nu weet en begrijp nog even moet inzinken in de rest van mijn lijf. In ieder geval. De toekomst ziet er rooskleurig uit! :-)
Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben ben ik begonnen met schrijven.
Toen ik vier jaar oud was wilde ik dierenarts worden. Tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging wilde ik journalist worden en uiteindelijk boeken schrijven.
Daarna speelde ik met de gedachte om maatschappelijk werkster te worden en toen ze me in mijn examen jaar uiteindelijk vroegen hoe ik mezelf over 25 jaar zag kwam mijn antwoord er uit rollen voor ik zelf besefte wat ik ging zeggen: getrouwd en met kinderen.
Nou dat laatste is wel gelukt. Wat betreft de dierenarts. Niet geworden, maar heb wel twee honden en twee katten, dus ik kom er regelmatig ;-)
Maatschappelijk werkster. Tja die pet draag ik ook regelmatig als pleegouder. En als vriendin, als dochter, als familie lid. Net zoals mijn vrienden, ouders en familie die pet ook regelmatig voor mij dragen.
Maar dat grote sluimerende gevoel achter in mijn hoofd, daar had ik nog niets mee gedaan.
Nou ja... Niets? Ik heb jaren geblogd alsof mn leven er van afhing. Ik heb heel lang met de meiden een soort schoolkrant (lees: vriendinnen krant) georganiseerd 1x per maand: The Girls. (Hilarisch, ik heb alle edities nog voor wie er eens naar wil kijken.) Als officieel hoofd van de redactie kan ik melden dat dit echt wel een heel gedoe was, elke maand weer, om bij onze leden (wijzelf, en een aantal familie leden) weer de nieuwe editie op de mat te laten vallen. Maar het resultaat was elke maand super en iedereen was (pré internet) altijd op de hoogte van ons doen en laten. (Mirjam (ikke) Wendy, Ilona, Astrid, Beata en Esther.)
Toen kwam internet en kregen we The Girls website als vervanging. Alle aanvoer kon per email (vele malen praktischer) en op eigen tijd. Geen deadlines meer. De Girls Site is nog steeds online :-) http://thegirlswebsite.nl
Die hele site is zo'n 8x van web adres gewisseld (wat een ... gedoe!) en is de reden waarom ik inmiddels zo thuis ben met alle vormen van communicatie op t internet.
Wat weer heeft geleid tot mn iPhone verslaving, wat weer heeft geleid tot mijn negenjarige met een iPod touch... Maar das weer een heel ander verhaal.
Schrijven. Ik lees heel graag en op de middelbare school las ik de hele school bibliotheek leeg. Drie boeken in het bijzonder wisten mij te raken. De Kinderen van Moeder Aarde, Het Helse Paradijs en Het Gulden Vlies van Thule. Een trilogie van Thea Beckman. Achteraf mijn eerste introductie met mijn nu favoriete genre. Met mijn eerste geld van mijn eerste echte baan, jaren later, heb ik deze boeken gekocht. Ze staan trots in mijn boeken kast (min het eerste boek want dat heb ik net uitgeleend aan Isa.) Ilona las de boeken ook al en al gauw waren we verzot op Thule. De gesprekken die we gevoerd hebben. Met een geheimtaal en al. Zelfs in schrift. Het moge duidelijk zijn dat er geen tekort was aan fantasie.
In 1996/1997 ontdekte ik in de bijenkorf van Amsterdam het eerste boek van de schrijver Raymond E. Feist. Magiër.
Inmiddels zijn we 24 boeken verder. Ik heb geleerd dat deze man iedereen aan het lezen kan krijgen. En wat betreft mezelf: mijn manier van lezen is voor altijd verandert. Lange tijd las ik alleen maar zijn boeken. Omdat dat dit maar één boek per jaar is en ik dat gewoon niet trek ben ik inmiddels uitgebreid naar alle boeken in het genre; Fantasy.
Isa wees me uiteindelijk op Twilight. Ik dacht dat ik naast Feist nooit iets anders zou vinden waar ik zo diep in zou verdwijnen (want dat is wat er met me gebeurt als ik iets lees wat me echt trekt. Wat me aanspreekt. Ik ga op een mini vakantie. Ik verdwijn in het boek, in het verhaal. En ik verdwijn nergens zo diep en zo sterk in als in Feist.) Maar zo bleek: Stephenie Meyers boeken doen hetzelfde voor mij. (ook Zielen (The Host) los van Twilight pakte me helemaal in) En ik ben voor altijd een Twilight Fan. OCD for Live I Guess. Ik ben me bewust van het bijna tienerachtige gedrag dat dit in mij teweeg heeft gebracht :-P Maar het heeft me door heel wat donkere uurtjes gesleept de afgelopen 2 jaar, en daar ben ik voor altijd dankbaar voor.
Dat sluimerende gevoel achter in mijn hoofd was een verhaal. Daar was ik me al tijden van bewust. Maar hoe ik dat vorm ging geven wist ik niet. Ik was er door Feist en later door Mrs. Meyer wel achter in welk genre dit zou liggen. Ik wist ook ongeveer welke kant ik ermee op wou.
Maar heel bewust ben ik er bewust niet mee bezig geweest. Het is best eng om je fantasie op papier te zetten. Daarbij had ik de angst dat als ik die poorten open zou zetten dat ik dan niet meer zou willen stoppen. Dat ik niet meer zou kunnen stoppen. Dat ik gefrustreerd zou raken door mijn gebrek aan tijd. Mijn gebrek aan energie. Dus intern zeg ik al jaren: Wacht, later, wacht, later, ooit op een dag, nu nog niet, wacht, later.
Maar wanneer is later? En wie zegt dat ik later niet weer in iets anders giga tijdrovends rol? Mijn leven hangt aan elkaar van dat soort onmogelijk uit de handlopende langdurende "situaties."
Elke keer rollen we weer in iets anders. Heeft het zin om te wachten tot later? Komt die tijd ooit wel? Die rustige tijd waar ik op wacht?
Op een dag in Oktober, na Louise's verjaardag heb ik dat gevoel,dat iets achter in mijn hoofd bewust naar voren gehaald. Ben ik van alle kanten gaan bekijken wat ik dan precies voor iets had waar ik vorm aan wou geven. Wat voor vorm ik er aan wou geven. Op een dag in November ben ik spontaan gaan typen, en nog geen dertig minuten later staarde ik naar de laatste dag van Julia's oude leven.
In December heb ik het naar Alex gemaild (ja per email nota bene) en afgewacht wanneer hij met een reactie zou komen (hij wist niet eens waar ik mee bezig was)
Alex was zo enthousiast. (ik was echt verbaasd. Zo van: echt waar?? Je vind het goed?)
Hij vond het echt heel erg goed.
Dat gaf me zelf vertrouwen. En ik ben door gegaan.
Helaas is dat waar ik bang voor ben wel gebeurt. Ik heb te weinig tijd. En als ik tijd heb, dan heb ik -10 energie. Dat frustreert me en dat werkt door in het gezin. Ik kan er bijvoorbeeld ABSOLUUT niet tegen als één van de kinderen, Alex of de zelfs de telefoon me onderbreekt als ik in schrijf mode ga. Het kost moeite om er in te komen en het kost slechts 1 woordje van buitenaf om me er weer uit te halen. Ik kan wel janken als dat gebeurt. Zo frustrerend.
En zo niet eerlijk tegenover de meisjes.
Dus de afgelopen weken heb ik 0,0 geschreven. En ook dat voelt niet lekker. Want nu ik die deur open heb gezet schreeuwt het daar binnen bijna letterlijk om een uitlaatklep.
Al met al moet ik een balans vinden tussen alles. En dat zal nog wel even duren ben ik bang. Het is bij mij meestal zo’n alles of niets gevoel… Maar het schrijven gaat hoe dan ook zn plekje krijgen. Het moet. Ik weet namelijk nog steeds niet wanneer later komt. Of dat ooit komt. Dus hoewel het even zal duren die balans te vinden, zal ik er zeker naar blijven zoeken. Dit is iets helemaal voor mezelf (en iedereen die de verhalen wil lezen)
De verhalen kan je lezen in het Engels en Nederlands. Op http://verborgenwereld.blogspot.com en http://mirjampielage.blogspot.com
Ook heb ik een Hyves en Facebook pagina opgericht om dat ik het leuk en prettig vind te weten dat er mensen geïnteresseerd zijn en om geattendeerd te worden op spelfouten. Op deze manier hoop ik ook te horen wat mensen er van vinden. (Opbouwend uiteraard. Ik ben niet van steen ;-))
De Facebook pagina (is in t Engels) vind je op http://www.facebook.com/pages/The-Hidden-World/157518050963816 en de Hyves pagina vind je op http://verborgenwereld.hyves.nl
Tot slot zijn we nog bezig met een ander project. We gaan in de voorjaarsvakantie van 2012 twee weken naar Colombia. Alex, Louise en ik.
We hebben het vorige week besloten. Het moet er nu gewoon van komen. Alex zn vader wordt echt oud nu. Ze hebben elkaar nu al bijna 29 jaar niet meer gezien. Quillermo loopt tegen de 80 inmiddels. Het zal de laatste kans zijn. We stellen het elke keer uit omdat het een enorme uitgave zal zijn en we elke keer andere doelen vinden (noodzaken hebben) voor het geld. Maar de tijd begint te dringen. Louise is bovendien ook erg nieuwsgierig aan het worden en wil meer weten over het Colombiaanse deel van haar achtergrond. Ze is nu ook op een leeftijd dat ze het zich zal blijven herinneren. De familie wil zo graag dat we komen. Het is gewoon tijd. Geen excuses meer. We gaan ervoor. Sparen. Boeken. En zoveel mogelijk Spaans leren dit jaar.
Ik heb een programma op mn iPhone dat mijn teksten naar het Spaans vertaald. Ik vertaal het altijd nog twee of drie keer heen en weer naar Nederlands en Engels om te kijken of het allemaal echt klopt. En daarna plaats ik het op mn Facebook. Mijn Colombiaanse schoonfamilie is er helemaal blij mee. Louise doet het ook met haar iPod en ze heeft nu dagelijks contact met haar tantes. En we steken er beiden aardig wat Spaans van op. Hoewel de klanken me al wel enorm bekend waren omdat er bij ons thuis toen ik opgroeide vrijwel altijd Zuid Amerikanen over de vloer kwamen. (en omdat het tot één van mijn favo muziek genre’s behoort dat ik regelmatig luid draai tijdens het huishouden als ik geen luisterboek op heb staan)
Ik begrijp wel aardig wat. Maar nu gaat het echt met sprongen vooruit. (straks hoef ik mn papa niet meer te vragen om alles te vertalen. Debido a que mi padre habla perfecto español. También habla los dialectos de España, Colombia y Chile.
(en ook niet aan mn mama die ook een heleboel voor me vertaald.)
Ook was ik al bezig met het oefenen van een heel scala aan Zuid Amerikaanse gerechten voor Louise dr 10e verjaardag. Om ze regelmatig te maken en onder de knie te krijgen zodat ik in Oktober niet tot diep in de nacht sta te koken. (maar om ze dan zo in elkaar te flansen) Nu voer ik de frequentie nog wat meer op. Zodat Louise aan het eten went voor we daar heen gaan. Ze eet helemaal niet zo makkelijk. Echt zo’n wat de boer niet kent… geval. Maar ik wil dat ze daar ook goed eet en ik wil daar zeker geen strijd. In die twee weken willen wij met zn 3en alleen maar genieten. Dus mijn idee is dat als ik haar nou al laat wennen aan een variëteit van typisch Colombiaanse gerechten (en mezelf ook een beetje, als ik eerlijk ben) dan hebben we die hobbel alvast grotendeels genomen!
Strak plan toch? En ik vind het ook best wel tof dat ik elke keer een gerecht op tafel zet dat ik helemaal niet eerder heb gemaakt, maar wat er vervolgens net zo uit ziet als het plaatje in mijn grote Zuid Amerikaanse kookboek!
Dus dat is een beetje waar ik mee bezig ben. En de rest volgen jullie wel in mn Twitter
http://twitter.com in t Engels) en mn Facebook (http://www.facebook.com/#!/mirjampielage int Engels en Spaans en met regelmatig een foto ter illustratie) en mn Hyves (http://almilomar.hyves.nl in t NL) status updates (=micro blogging)
Allemaal weer de groetjes voor nu! Ik ga ff van het mooie weer genieten!
Liefs van Mirjam
Alles gaat door en de tijd vliegt daarmee voorbij.
Mariëlla krijgt (eindelijk) medicatie met de diagnose ADHD en behoorlijke ODD verschijnselen (wat inhoud dat ze (99%) waarschijnlijk óók ODD heeft maar ze willen dat op haar leeftijd nog niet officieel benoemen. En om medicatie voor te schrijven hadden ze maar één officiële diagnose nodig dus kozen ze de minst heftige)
In ieder geval: de kwaliteit van leven van ieder binnen ons gezin, mens en dier, is de afgelopen weken met zo'n 1000% verbeterd. Het verschil is ongelooflijk. De medicatie werkt niet voor ODD, maar omdat we de ADHD nu goed in de hand hebben zijn de uitingen van de ODD veel minder heftig en daardoor goed hanteer baar. En nog belangrijker, er is heel goed mee te leven. Ik zie de toekomst in ene weer veel opgewekter tegemoet. Iets wat door werkt in onze hele gezinsdynamiek. Heerlijk!
En Mariëlla, ik geniet weer van dat mooie meisje. Ik voel me voor het eerst in lange tijd haar moeder, haar verzorgster. In plaats van haar gevangenis bewaarder. We komen nader tot elkaar. Ik ben zooooo opgelucht en gelukkig hier mee.
Het heeft me zwaarder op de schouders gedrukt dan zelfs ik wist. Ik voel het nu pas, nu de last zoveel minder is. Ik schiet wel gelijk in paniek en stress mode wanneer haar oude gedragingen om de hoek komen kijken. Bijvoorbeeld tussen de middag als ze naar school gaat. School vind medicatie niet nodig en de kinderpsychiater heeft daarom besloten dat ze tijdens school uren geen medicatie krijgt. Hoe minder we in dat meisje stoppen hoe beter is hun motto. Heel begrijpelijk natuurlijk. Maar tussen de middag zit ik wel met een draak. Gelukkig weet ik nu dat dit niet de hele dag duurt. En het is ook niet elke lunch zo. Maar wanneer het wel zo is, dan reageer ik automatisch.
Ik verwacht dat dit wel goed komt. Ik denk dat wat ik verstandelijk nu weet en begrijp nog even moet inzinken in de rest van mijn lijf. In ieder geval. De toekomst ziet er rooskleurig uit! :-)
Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben ben ik begonnen met schrijven.
Toen ik vier jaar oud was wilde ik dierenarts worden. Tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging wilde ik journalist worden en uiteindelijk boeken schrijven.
Daarna speelde ik met de gedachte om maatschappelijk werkster te worden en toen ze me in mijn examen jaar uiteindelijk vroegen hoe ik mezelf over 25 jaar zag kwam mijn antwoord er uit rollen voor ik zelf besefte wat ik ging zeggen: getrouwd en met kinderen.
Nou dat laatste is wel gelukt. Wat betreft de dierenarts. Niet geworden, maar heb wel twee honden en twee katten, dus ik kom er regelmatig ;-)
Maatschappelijk werkster. Tja die pet draag ik ook regelmatig als pleegouder. En als vriendin, als dochter, als familie lid. Net zoals mijn vrienden, ouders en familie die pet ook regelmatig voor mij dragen.
Maar dat grote sluimerende gevoel achter in mijn hoofd, daar had ik nog niets mee gedaan.
Nou ja... Niets? Ik heb jaren geblogd alsof mn leven er van afhing. Ik heb heel lang met de meiden een soort schoolkrant (lees: vriendinnen krant) georganiseerd 1x per maand: The Girls. (Hilarisch, ik heb alle edities nog voor wie er eens naar wil kijken.) Als officieel hoofd van de redactie kan ik melden dat dit echt wel een heel gedoe was, elke maand weer, om bij onze leden (wijzelf, en een aantal familie leden) weer de nieuwe editie op de mat te laten vallen. Maar het resultaat was elke maand super en iedereen was (pré internet) altijd op de hoogte van ons doen en laten. (Mirjam (ikke) Wendy, Ilona, Astrid, Beata en Esther.)
Toen kwam internet en kregen we The Girls website als vervanging. Alle aanvoer kon per email (vele malen praktischer) en op eigen tijd. Geen deadlines meer. De Girls Site is nog steeds online :-) http://thegirlswebsite.nl
Die hele site is zo'n 8x van web adres gewisseld (wat een ... gedoe!) en is de reden waarom ik inmiddels zo thuis ben met alle vormen van communicatie op t internet.
Wat weer heeft geleid tot mn iPhone verslaving, wat weer heeft geleid tot mijn negenjarige met een iPod touch... Maar das weer een heel ander verhaal.
Schrijven. Ik lees heel graag en op de middelbare school las ik de hele school bibliotheek leeg. Drie boeken in het bijzonder wisten mij te raken. De Kinderen van Moeder Aarde, Het Helse Paradijs en Het Gulden Vlies van Thule. Een trilogie van Thea Beckman. Achteraf mijn eerste introductie met mijn nu favoriete genre. Met mijn eerste geld van mijn eerste echte baan, jaren later, heb ik deze boeken gekocht. Ze staan trots in mijn boeken kast (min het eerste boek want dat heb ik net uitgeleend aan Isa.) Ilona las de boeken ook al en al gauw waren we verzot op Thule. De gesprekken die we gevoerd hebben. Met een geheimtaal en al. Zelfs in schrift. Het moge duidelijk zijn dat er geen tekort was aan fantasie.
In 1996/1997 ontdekte ik in de bijenkorf van Amsterdam het eerste boek van de schrijver Raymond E. Feist. Magiër.
Inmiddels zijn we 24 boeken verder. Ik heb geleerd dat deze man iedereen aan het lezen kan krijgen. En wat betreft mezelf: mijn manier van lezen is voor altijd verandert. Lange tijd las ik alleen maar zijn boeken. Omdat dat dit maar één boek per jaar is en ik dat gewoon niet trek ben ik inmiddels uitgebreid naar alle boeken in het genre; Fantasy.
Isa wees me uiteindelijk op Twilight. Ik dacht dat ik naast Feist nooit iets anders zou vinden waar ik zo diep in zou verdwijnen (want dat is wat er met me gebeurt als ik iets lees wat me echt trekt. Wat me aanspreekt. Ik ga op een mini vakantie. Ik verdwijn in het boek, in het verhaal. En ik verdwijn nergens zo diep en zo sterk in als in Feist.) Maar zo bleek: Stephenie Meyers boeken doen hetzelfde voor mij. (ook Zielen (The Host) los van Twilight pakte me helemaal in) En ik ben voor altijd een Twilight Fan. OCD for Live I Guess. Ik ben me bewust van het bijna tienerachtige gedrag dat dit in mij teweeg heeft gebracht :-P Maar het heeft me door heel wat donkere uurtjes gesleept de afgelopen 2 jaar, en daar ben ik voor altijd dankbaar voor.
Dat sluimerende gevoel achter in mijn hoofd was een verhaal. Daar was ik me al tijden van bewust. Maar hoe ik dat vorm ging geven wist ik niet. Ik was er door Feist en later door Mrs. Meyer wel achter in welk genre dit zou liggen. Ik wist ook ongeveer welke kant ik ermee op wou.
Maar heel bewust ben ik er bewust niet mee bezig geweest. Het is best eng om je fantasie op papier te zetten. Daarbij had ik de angst dat als ik die poorten open zou zetten dat ik dan niet meer zou willen stoppen. Dat ik niet meer zou kunnen stoppen. Dat ik gefrustreerd zou raken door mijn gebrek aan tijd. Mijn gebrek aan energie. Dus intern zeg ik al jaren: Wacht, later, wacht, later, ooit op een dag, nu nog niet, wacht, later.
Maar wanneer is later? En wie zegt dat ik later niet weer in iets anders giga tijdrovends rol? Mijn leven hangt aan elkaar van dat soort onmogelijk uit de handlopende langdurende "situaties."
Elke keer rollen we weer in iets anders. Heeft het zin om te wachten tot later? Komt die tijd ooit wel? Die rustige tijd waar ik op wacht?
Op een dag in Oktober, na Louise's verjaardag heb ik dat gevoel,dat iets achter in mijn hoofd bewust naar voren gehaald. Ben ik van alle kanten gaan bekijken wat ik dan precies voor iets had waar ik vorm aan wou geven. Wat voor vorm ik er aan wou geven. Op een dag in November ben ik spontaan gaan typen, en nog geen dertig minuten later staarde ik naar de laatste dag van Julia's oude leven.
In December heb ik het naar Alex gemaild (ja per email nota bene) en afgewacht wanneer hij met een reactie zou komen (hij wist niet eens waar ik mee bezig was)
Alex was zo enthousiast. (ik was echt verbaasd. Zo van: echt waar?? Je vind het goed?)
Hij vond het echt heel erg goed.
Dat gaf me zelf vertrouwen. En ik ben door gegaan.
Helaas is dat waar ik bang voor ben wel gebeurt. Ik heb te weinig tijd. En als ik tijd heb, dan heb ik -10 energie. Dat frustreert me en dat werkt door in het gezin. Ik kan er bijvoorbeeld ABSOLUUT niet tegen als één van de kinderen, Alex of de zelfs de telefoon me onderbreekt als ik in schrijf mode ga. Het kost moeite om er in te komen en het kost slechts 1 woordje van buitenaf om me er weer uit te halen. Ik kan wel janken als dat gebeurt. Zo frustrerend.
En zo niet eerlijk tegenover de meisjes.
Dus de afgelopen weken heb ik 0,0 geschreven. En ook dat voelt niet lekker. Want nu ik die deur open heb gezet schreeuwt het daar binnen bijna letterlijk om een uitlaatklep.
Al met al moet ik een balans vinden tussen alles. En dat zal nog wel even duren ben ik bang. Het is bij mij meestal zo’n alles of niets gevoel… Maar het schrijven gaat hoe dan ook zn plekje krijgen. Het moet. Ik weet namelijk nog steeds niet wanneer later komt. Of dat ooit komt. Dus hoewel het even zal duren die balans te vinden, zal ik er zeker naar blijven zoeken. Dit is iets helemaal voor mezelf (en iedereen die de verhalen wil lezen)
De verhalen kan je lezen in het Engels en Nederlands. Op http://verborgenwereld.blogspot.com en http://mirjampielage.blogspot.com
Ook heb ik een Hyves en Facebook pagina opgericht om dat ik het leuk en prettig vind te weten dat er mensen geïnteresseerd zijn en om geattendeerd te worden op spelfouten. Op deze manier hoop ik ook te horen wat mensen er van vinden. (Opbouwend uiteraard. Ik ben niet van steen ;-))
De Facebook pagina (is in t Engels) vind je op http://www.facebook.com/pages/The-Hidden-World/157518050963816 en de Hyves pagina vind je op http://verborgenwereld.hyves.nl
Tot slot zijn we nog bezig met een ander project. We gaan in de voorjaarsvakantie van 2012 twee weken naar Colombia. Alex, Louise en ik.
We hebben het vorige week besloten. Het moet er nu gewoon van komen. Alex zn vader wordt echt oud nu. Ze hebben elkaar nu al bijna 29 jaar niet meer gezien. Quillermo loopt tegen de 80 inmiddels. Het zal de laatste kans zijn. We stellen het elke keer uit omdat het een enorme uitgave zal zijn en we elke keer andere doelen vinden (noodzaken hebben) voor het geld. Maar de tijd begint te dringen. Louise is bovendien ook erg nieuwsgierig aan het worden en wil meer weten over het Colombiaanse deel van haar achtergrond. Ze is nu ook op een leeftijd dat ze het zich zal blijven herinneren. De familie wil zo graag dat we komen. Het is gewoon tijd. Geen excuses meer. We gaan ervoor. Sparen. Boeken. En zoveel mogelijk Spaans leren dit jaar.
Ik heb een programma op mn iPhone dat mijn teksten naar het Spaans vertaald. Ik vertaal het altijd nog twee of drie keer heen en weer naar Nederlands en Engels om te kijken of het allemaal echt klopt. En daarna plaats ik het op mn Facebook. Mijn Colombiaanse schoonfamilie is er helemaal blij mee. Louise doet het ook met haar iPod en ze heeft nu dagelijks contact met haar tantes. En we steken er beiden aardig wat Spaans van op. Hoewel de klanken me al wel enorm bekend waren omdat er bij ons thuis toen ik opgroeide vrijwel altijd Zuid Amerikanen over de vloer kwamen. (en omdat het tot één van mijn favo muziek genre’s behoort dat ik regelmatig luid draai tijdens het huishouden als ik geen luisterboek op heb staan)
Ik begrijp wel aardig wat. Maar nu gaat het echt met sprongen vooruit. (straks hoef ik mn papa niet meer te vragen om alles te vertalen. Debido a que mi padre habla perfecto español. También habla los dialectos de España, Colombia y Chile.
(en ook niet aan mn mama die ook een heleboel voor me vertaald.)
Ook was ik al bezig met het oefenen van een heel scala aan Zuid Amerikaanse gerechten voor Louise dr 10e verjaardag. Om ze regelmatig te maken en onder de knie te krijgen zodat ik in Oktober niet tot diep in de nacht sta te koken. (maar om ze dan zo in elkaar te flansen) Nu voer ik de frequentie nog wat meer op. Zodat Louise aan het eten went voor we daar heen gaan. Ze eet helemaal niet zo makkelijk. Echt zo’n wat de boer niet kent… geval. Maar ik wil dat ze daar ook goed eet en ik wil daar zeker geen strijd. In die twee weken willen wij met zn 3en alleen maar genieten. Dus mijn idee is dat als ik haar nou al laat wennen aan een variëteit van typisch Colombiaanse gerechten (en mezelf ook een beetje, als ik eerlijk ben) dan hebben we die hobbel alvast grotendeels genomen!
Strak plan toch? En ik vind het ook best wel tof dat ik elke keer een gerecht op tafel zet dat ik helemaal niet eerder heb gemaakt, maar wat er vervolgens net zo uit ziet als het plaatje in mijn grote Zuid Amerikaanse kookboek!
Dus dat is een beetje waar ik mee bezig ben. En de rest volgen jullie wel in mn Twitter
http://twitter.com in t Engels) en mn Facebook (http://www.facebook.com/#!/mirjampielage int Engels en Spaans en met regelmatig een foto ter illustratie) en mn Hyves (http://almilomar.hyves.nl in t NL) status updates (=micro blogging)
Allemaal weer de groetjes voor nu! Ik ga ff van het mooie weer genieten!
Liefs van Mirjam
posted by blabla | 10:12
