Paying tribute to the Twilight Saga

So you know...
Its been 4 years since I watched Twilight, the first movie in the Twilight Saga for the first time. At home, after Isabelle had told me a few times that I should really watch that movie. At that point I was still unaware of the impact it would have on me and my life.
The very next day, after I saw the movie , I found out that the second film would be in theaters starting that exact night! Me and Alex went to the movie theater right away to see the second installment of the franchise.  New Moon. And then I knew that waiting another year for the third movie would not be an option. I would have to read the books to see how this story would develop further. As I LOVE to read, that was so not a problem.  During this time, the reading of the books, I fell unconditionally and irrevocably in love with a number of characters in the story.
Its 2012 now. The books, the movies, the soundtracks, they have been a part of my life. They are as important to me like no other story has ever been. And as I read A LOT, that is saying something. I Laughed with them, I cried with them, I’ve bonded over them with a number of people, whom I have become better friends with then before we had Twilight.
I am excited for the final installment tomorrow, but also a bit sad, that this journey that Stephenie Meyer took me on, with so many other TwiHards is seemingly coming to an end.
I’ll miss Bella and Edward, they are the love story of this century.
I’ll miss Alice who feels like a dear friend
I’ll miss Jasper, whom I so totally respect
I’ll even miss Rosalie. Because I get her! She makes different choises then I would. But I get her.
Ofcourse I’ll miss Emmet. He is so funny.
I’ll miss Carlisle whom I adore
And I’ll miss Esme, whom I inspire to be like as a mother. She is the best!

Tomorrow its time to say goodbye.
But... They wont be far! So when I really need them, I’ll just get one of the books, or DVD’s. And read or watch the story again and again.
I just want to say to Stepenie Meyer;
Thank you for adding to my life and making it more fun in moments I really needed it.
You as a writer and a mother have inspired me to start writing myself. The dream you had that started your journey, I later learned, you had on my birthday. I love to write, but didnt think it would be a thing to do, as a mother to four young children. You showed me that everything is possible, that dreams come true. That your dream came true. So. I now dare to dream.
Thank you.
Mirjam

Laatste Nieuws November 2011

Sinds de zomer niet meer geblogd. Dat is, als je alle micro blogjes (zo noemen ze status updates op Hyves, Facebook en Twitter, met een mooi woord) niet mee telt.
Want ik geloof dat iedereen evengoed wel op de hoogte is van het reilen en zeilen in mijn dagelijks leven.
Toch wou ik weer even een update-tje doen.
Schrijven. Nou, ik kom er nauwelijks aan toe. Ja ik heb wel tijd dat ik achter mn laptop zit, maar dan hoor ik iedere 3 seconden: mama, mama, Mirjam, Mirjam, mama. Of de telefoon gaat, of er wordt aan de deur geklopt etc etc. Dat is zo verschrikkelijk hinderlijk als je constant onderbroken wordt in de gedachtegang naar de perfecte zin, de perfecte formulering van dat stukje van het verhaal waar je dan net mee bezig bent. Onderbroken worden als je schrijft, is 100 malen erger dan onderbroken worden als je leest. Ik word er boos en heel erg chagerijnig van. Iets wat ik vervolgens op de persoon die me kwam storen af reageer. Niet echt gezellig.
S'avonds als de kids in bed liggen, dan ben ik ofwel moe en wil ik gewoon ff voor de tv hangen, verstand op nul, of als Alex een keer redelijk op tijd uit zn werk is, dan willen we die tijd graag samen door brengen. Bovendien, als ik zo moe ben, dan kost elke zin me zoveel moeite. Het werkt gewoon niet.
Ik baal daar erg van, maar aan de andere kant moet ik mezelf niet onder druk gaan zetten. Er is geen haast bij. Het verhaal zit in mijn hoofd en gaat nergens heen. En mijn kinderen zijn allemaal in een fase waarin ze me heel hard nodig hebben. En Alex en ik zijn zo toegewijd aan elkaar en ons gezin, iets waar we keihard aan werken om dat ook zo te houden, en waar ik zo trots en dolgelukkig mee ben, dat ik niet, dat wij niet, bereid zijn om daar op in te leveren.
Dus het gebrek aan tijd zal voorlopig wel even voortduren. En ik moet me daar bij neerleggen. Zodra ik me daar bij neer leg, het accepteer, dan zal ik meer relaxed zijn. Dan kan ik veel meer genieten van alles wat goed gaat. Ik weet dit, maar ja. Nu nog doen he. Moeilijk moeilijk.
Anyway. Ik schrijf wanneer ik alleen ben, en ik tijd heb om ook even door te gaan. Wanneer ik er de energie voor heb (want het kost zovéél energie!) Ik kan je vertellen; das erg weinig dus.
Gelukkig kom ik wel meer aan lezen/luisteren toe.
Nou ja, lezen heb ik ook nauwelijks tijd voor, dus ik luister nog steeds vooral naar audioboeken. Tijdens de was, stofzuigen, boodschappen doen, koken, de vaatwasser in en uitruimen etc.
In het engels, dat wel, want daar zijn veel meer boeken in te vinden. Maar dat maakt voor mij niets uit, mijn engels is zo goed dat ik voor me gevoel alles gewoon in het Nederlands hoor...
Met alle kinderen gaat het eigenlijk prima.
Louise was wat down de laatste weken. Maar ik geloof dat ze zich alweer wat beter voelt. Ze was het plezier een beetje kwijt in... alles... zei ze. Ze zit met haar gewicht in de knoop. Dus we zijn bij een kinderarst geweest en nu is ze aan het afvallen. Ze vind het wel moeilijk, maar het gaat harstikke goed, dus ze is ook trots en voelt zich al lekkerder. (nu 3 wkn bezig=2,6 kg er af)
Ze heeft het soms nog moeilijk met het feit dat mijn zwangerschap toen mis is gelopen en ze mist haar vader omdat hij zoveel werkt. Ook baalt ze dat ze wéér niet bij Zoë in de klas zit en dat Aarathy binnenkort naar Amstelveen gaat verhuizen. Iets waar ik ook van baal. Je merkt het ook in haar dansen. De pit is er uit. Haar dansen is voor mij altijd een goede graadmeter voor hoe ze in dr vel zit, dus ik ben benieuwd wat ik ga zien met de kerstshow van haar dansschool. Als ze zich echt beter voelt dan zal ik dat direct merken.
Ze is nu 10 jaar, maar ik merk al dat de pubertijd in aantocht is. Dat rollen met haar ogen en dat zuchten. Of dat "jaaaahaaaa, dat weet ik heus wel!" als ik iets vraag of mede deel zijn duidelijke aanwijzingen. ;-)
Mesika is heel erg trots dat ze in groep 3 zit. Ze wordt wat minder een volger en wat meer dr eigen persoontje. Compleet met grote mond en al ;-) Maar het mooie is, dat doet ze niet alleen tegen mij, maar ook als kinderen waar mee ze speelt iets doen wat ze eigenlijk niet wil. Voorheen liet ze zich dan mee slepen. Dus die grote mond tegen mij, die neem ik dan maar voor lief. En daar bedoel ik niet mee dat ze er mee weg komt, want dat is absoluut niet het geval.
Maar ik bedoel dat ik er stiekum eerder blij mee ben, dan dat ik het lastig en/of vervelend vind.
Mariëlla krijgt vanaf nu ook medicatie op school. Vanaf Dinsdag beslist de psychiater in welke dosering dat zal zijn, want ze gaat eerst de test resultaten bekijken van de afgelopen 4 weken. Maar dan zal het voor Mariëlla veel rustiger zijn. Ze scoort al heel goed op school met alle toetsen, maar Alex en ik vragen ons af of ze nu niet nog vele malen hoger zal gaan scoren. Ik ben benieuwd.
Thuis gaat het ook goed. Ja er zijn nog steeds momenten dat ik denk: Wat? Hoe komt ze er toch bij om dat te doen?
Momenten dat ik haar achter het behang kan plakken om dingen die in het hoofd van de andere kinderen niet eens opkomen. Dat is veelal de ODD die we dan zien.
Maar omdat ze met de medicatie de ADHD onderdrukt en dat de ODD niet langer versterkt, is er echt goed mee om te gaan.
We zijn nu weer in staat om leuke dingen te doen als gezin. Voor heen deden we dat ook wel, maar dan regelden we vaak een logeeruitje voor Mariëlla. Nu gaat ze gewoon mee, zoals gisteren, spontaan uit eten. En het was heel erg gezellig. Natuurlijk zorgen we wel dat ze dan een speeltje mee heeft. DS of tekenspulletjes (gisteren mocht ze op Alex zn iPad). Maar dat maakte voorheen niets uit. Als ze geen medicatie had, dan smeet ze na een onvoorspelbaar aantal minuten haar ds in de soep van de gasten aan het tafeltje voor, achter of naast ons. Die tijden lijken nu voorgoed voorbij. Heeeeerlijk. Voor haar, voor ons, voor het gezin.
Tharanika. Nou ja. Tharanika is gewoon een lekker ding. Zoooo snel beledigd, maar met zoveel humor. Het is altijd zwart of wit met haar. Nooit grijs. Ze is boos, ze is blij. Niets er tussen in.
Recht voor zn raap. Super eerlijk. En zo verschrikkelijk slim. Ze heeft de meest hillarische uitspraken. Ze vind het leven alleen wel oneerlijk; ze baalt ervan dat ze een jaar achterloopt op Mesika&Mariëlla en dat het maar niet lukt om op hun in te lopen.
Alle vier de kinderen dansen en de jongste 3 zitten alle drie op zwemles (pfffffft hoop echt dat het nou gauw eens een keer klaar is)
De honden gaan ook goed. Merlijn lijkt te hebben begrepen dat hij echt niet mag vechten van ons. Dus zolang de andere hond zich niet opdringt dan doet hij geen pogingen meer er achter aan te gaan. In plaats daarvan gaat hij mij aankijken als we een hond passeren en gaat hij brommen en huilen alsof hij me wil vragen: "Waarom mag ik nou toch niet ff lekker los gaan op dat beest aan de overkant? Kijk dan! Dat mormel vraagt er toch om! Zie je hoe die loopt? Dat protserige sla ik er wel ff uit hoor. Aaah toe nou vrouw!"
Nou en als we er dan voorbij zijn. Dan hoor je nog een zeer gefrustreerd mopper geluidje en dan gaat hij weer snuffelen en doen wat hij moet doen.
Koda geniet van alle tijd die hij met Clara door brengt (pup van mn ouders)
Merlijn heeft haar inmiddels volledig geaccepteerd.
Op Woensdag ga ik met mn vader na de hondentraining. Hij traint met Clara, ik kijk toe. Ik kom wel über intelligent over. Ik weet namelijk alle antwoorden op de vragen die gesteld worden omdat ik het zelf al 2x allemaal doorlopen heb met mn honden haha ;-) Hoewel ik ervan baal dat ik niet zelf lekker aan de slag ben met mn eigen beesten wil ik toch dit zelf met mn vader doen ipv mn moeder te vragen voortaan zelf te gaan. Ik heb namelijk nog nooit zoveel tijd of gespreksstof met mn vader gehad als sinds ze Clara hebben. En dat is me heel wat waard.
Colombia. We zijn druk aan het sparen, maar van plannen en organiseren is nog niet veel terecht gekomen. We gaan daar volgende week mee beginnen. Ik houd jullie op de hoogte.
En tot slot. Twilight.
De nieuwe film draait in de bios en ik ben, zoals iedereen wel begrepen heeft, inmiddels al 2x geweest. (3x is scheepsrecht?) De film is precies op tijd voor de winter.
Dus ja, ik weet het, ik overdrijf. Nou en?! Er zijn ergere dingen dan een boekenserie/filmserie om je in te verliezen. Het is my little guilty pleasure. En ik vermoed dat met deze film en soundtrack ik weer genoeg materiaal heb om me door alweer een 3e winter heen te slepen.
The Twilight Saga, mijn steuntje in donkere dagen. Dankjewel Stephenie Meyer. (En Alex, en Ilona en Wendy en Isa en alle andere die me hierin alleen maar aanmoedigen, omdat ze begrijpen hoe ik in elkaar zit.)
Tot zover even. Ik hoop nog een eindejaars blogje te schrijven binnenkort, als ik de tijd kan vinden, dus hopelijk tot gauw!

De 10 kilometer

Het was me het weekje wel: Alex liep met Mesika, Mariëlla en hun vriendinnetje Nikki de 5 km avond4daagse. Ik liep met Louise,Zoë en Anouk de 10 kilometer. Mesika werd woensdag erg ziek. Koorts, bloedneus die bijna 12 uur aanhield en nadat ze ook bloed begon te spugen zaten we in No Time bij de huisarts. Het gaat nu gelukkig wel weer met haar. Bloedonderzoekje gehad vandaag. Volgende week de uitslag. Mariëlla kreeg ook nog koorts maar is stug doorgelopen met de avond4daagse. Zo'n BIKKEL is ze Daarna viel Tharanika op haar gezicht. Dikke lip, geschaafde neus... Natuurlijk komt volgende week de schoolfotograaf... Ja, dat zal je altijd zien.... Vandaag rustig aan, het huis aan kant gemaakt want daar is van de week ook nauwelijks iets van terecht gekomen. Koda kreeg net nog ff een fikse epileptische aanval. Straks de kids minus Mesika nog ff dansen en dan gaan we er een super relaxed weekend van maken! Ik weet het zeker!
Liefs van Mirjam

Mariëlla, Verhalen en Colombia.

Het is alweer 1 mei 2011.
Alles gaat door en de tijd vliegt daarmee voorbij.
Mariëlla krijgt (eindelijk) medicatie met de diagnose ADHD en behoorlijke ODD verschijnselen (wat inhoud dat ze (99%) waarschijnlijk óók ODD heeft maar ze willen dat op haar leeftijd nog niet officieel benoemen. En om medicatie voor te schrijven hadden ze maar één officiële diagnose nodig dus kozen ze de minst heftige)
In ieder geval: de kwaliteit van leven van ieder binnen ons gezin, mens en dier, is de afgelopen weken met zo'n 1000% verbeterd. Het verschil is ongelooflijk. De medicatie werkt niet voor ODD, maar omdat we de ADHD nu goed in de hand hebben zijn de uitingen van de ODD veel minder heftig en daardoor goed hanteer baar. En nog belangrijker, er is heel goed mee te leven. Ik zie de toekomst in ene weer veel opgewekter tegemoet. Iets wat door werkt in onze hele gezinsdynamiek. Heerlijk!
En Mariëlla, ik geniet weer van dat mooie meisje. Ik voel me voor het eerst in lange tijd haar moeder, haar verzorgster. In plaats van haar gevangenis bewaarder. We komen nader tot elkaar. Ik ben zooooo opgelucht en gelukkig hier mee.
Het heeft me zwaarder op de schouders gedrukt dan zelfs ik wist. Ik voel het nu pas, nu de last zoveel minder is. Ik schiet wel gelijk in paniek en stress mode wanneer haar oude gedragingen om de hoek komen kijken. Bijvoorbeeld tussen de middag als ze naar school gaat. School vind medicatie niet nodig en de kinderpsychiater heeft daarom besloten dat ze tijdens school uren geen medicatie krijgt. Hoe minder we in dat meisje stoppen hoe beter is hun motto. Heel begrijpelijk natuurlijk. Maar tussen de middag zit ik wel met een draak. Gelukkig weet ik nu dat dit niet de hele dag duurt. En het is ook niet elke lunch zo. Maar wanneer het wel zo is, dan reageer ik automatisch.
Ik verwacht dat dit wel goed komt. Ik denk dat wat ik verstandelijk nu weet en begrijp nog even moet inzinken in de rest van mijn lijf. In ieder geval. De toekomst ziet er rooskleurig uit! :-)

Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben ben ik begonnen met schrijven.
Toen ik vier jaar oud was wilde ik dierenarts worden. Tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging wilde ik journalist worden en uiteindelijk boeken schrijven.
Daarna speelde ik met de gedachte om maatschappelijk werkster te worden en toen ze me in mijn examen jaar uiteindelijk vroegen hoe ik mezelf over 25 jaar zag kwam mijn antwoord er uit rollen voor ik zelf besefte wat ik ging zeggen: getrouwd en met kinderen.
Nou dat laatste is wel gelukt. Wat betreft de dierenarts. Niet geworden, maar heb wel twee honden en twee katten, dus ik kom er regelmatig ;-)
Maatschappelijk werkster. Tja die pet draag ik ook regelmatig als pleegouder. En als vriendin, als dochter, als familie lid. Net zoals mijn vrienden, ouders en familie die pet ook regelmatig voor mij dragen.
Maar dat grote sluimerende gevoel achter in mijn hoofd, daar had ik nog niets mee gedaan.
Nou ja... Niets? Ik heb jaren geblogd alsof mn leven er van afhing. Ik heb heel lang met de meiden een soort schoolkrant (lees: vriendinnen krant) georganiseerd 1x per maand: The Girls. (Hilarisch, ik heb alle edities nog voor wie er eens naar wil kijken.) Als officieel hoofd van de redactie kan ik melden dat dit echt wel een heel gedoe was, elke maand weer, om bij onze leden (wijzelf, en een aantal familie leden) weer de nieuwe editie op de mat te laten vallen. Maar het resultaat was elke maand super en iedereen was (pré internet) altijd op de hoogte van ons doen en laten. (Mirjam (ikke) Wendy, Ilona, Astrid, Beata en Esther.)
Toen kwam internet en kregen we The Girls website als vervanging. Alle aanvoer kon per email (vele malen praktischer) en op eigen tijd. Geen deadlines meer. De Girls Site is nog steeds online :-) http://thegirlswebsite.nl
Die hele site is zo'n 8x van web adres gewisseld (wat een ... gedoe!) en is de reden waarom ik inmiddels zo thuis ben met alle vormen van communicatie op t internet.
Wat weer heeft geleid tot mn iPhone verslaving, wat weer heeft geleid tot mijn negenjarige met een iPod touch... Maar das weer een heel ander verhaal.
Schrijven. Ik lees heel graag en op de middelbare school las ik de hele school bibliotheek leeg. Drie boeken in het bijzonder wisten mij te raken. De Kinderen van Moeder Aarde, Het Helse Paradijs en Het Gulden Vlies van Thule. Een trilogie van Thea Beckman. Achteraf mijn eerste introductie met mijn nu favoriete genre. Met mijn eerste geld van mijn eerste echte baan, jaren later, heb ik deze boeken gekocht. Ze staan trots in mijn boeken kast (min het eerste boek want dat heb ik net uitgeleend aan Isa.) Ilona las de boeken ook al en al gauw waren we verzot op Thule. De gesprekken die we gevoerd hebben. Met een geheimtaal en al. Zelfs in schrift. Het moge duidelijk zijn dat er geen tekort was aan fantasie.
In 1996/1997 ontdekte ik in de bijenkorf van Amsterdam het eerste boek van de schrijver Raymond E. Feist. Magiër.
Inmiddels zijn we 24 boeken verder. Ik heb geleerd dat deze man iedereen aan het lezen kan krijgen. En wat betreft mezelf: mijn manier van lezen is voor altijd verandert. Lange tijd las ik alleen maar zijn boeken. Omdat dat dit maar één boek per jaar is en ik dat gewoon niet trek ben ik inmiddels uitgebreid naar alle boeken in het genre; Fantasy.
Isa wees me uiteindelijk op Twilight. Ik dacht dat ik naast Feist nooit iets anders zou vinden waar ik zo diep in zou verdwijnen (want dat is wat er met me gebeurt als ik iets lees wat me echt trekt. Wat me aanspreekt. Ik ga op een mini vakantie. Ik verdwijn in het boek, in het verhaal. En ik verdwijn nergens zo diep en zo sterk in als in Feist.) Maar zo bleek: Stephenie Meyers boeken doen hetzelfde voor mij. (ook Zielen (The Host) los van Twilight pakte me helemaal in) En ik ben voor altijd een Twilight Fan. OCD for Live I Guess. Ik ben me bewust van het bijna tienerachtige gedrag dat dit in mij teweeg heeft gebracht :-P Maar het heeft me door heel wat donkere uurtjes gesleept de afgelopen 2 jaar, en daar ben ik voor altijd dankbaar voor.
Dat sluimerende gevoel achter in mijn hoofd was een verhaal. Daar was ik me al tijden van bewust. Maar hoe ik dat vorm ging geven wist ik niet. Ik was er door Feist en later door Mrs. Meyer wel achter in welk genre dit zou liggen. Ik wist ook ongeveer welke kant ik ermee op wou.
Maar heel bewust ben ik er bewust niet mee bezig geweest. Het is best eng om je fantasie op papier te zetten. Daarbij had ik de angst dat als ik die poorten open zou zetten dat ik dan niet meer zou willen stoppen. Dat ik niet meer zou kunnen stoppen. Dat ik gefrustreerd zou raken door mijn gebrek aan tijd. Mijn gebrek aan energie. Dus intern zeg ik al jaren: Wacht, later, wacht, later, ooit op een dag, nu nog niet, wacht, later.
Maar wanneer is later? En wie zegt dat ik later niet weer in iets anders giga tijdrovends rol? Mijn leven hangt aan elkaar van dat soort onmogelijk uit de handlopende langdurende "situaties."
Elke keer rollen we weer in iets anders. Heeft het zin om te wachten tot later? Komt die tijd ooit wel? Die rustige tijd waar ik op wacht?
Op een dag in Oktober, na Louise's verjaardag heb ik dat gevoel,dat iets achter in mijn hoofd bewust naar voren gehaald. Ben ik van alle kanten gaan bekijken wat ik dan precies voor iets had waar ik vorm aan wou geven. Wat voor vorm ik er aan wou geven. Op een dag in November ben ik spontaan gaan typen, en nog geen dertig minuten later staarde ik naar de laatste dag van Julia's oude leven.
In December heb ik het naar Alex gemaild (ja per email nota bene) en afgewacht wanneer hij met een reactie zou komen (hij wist niet eens waar ik mee bezig was)
Alex was zo enthousiast. (ik was echt verbaasd. Zo van: echt waar?? Je vind het goed?)
Hij vond het echt heel erg goed.
Dat gaf me zelf vertrouwen. En ik ben door gegaan.
Helaas is dat waar ik bang voor ben wel gebeurt. Ik heb te weinig tijd. En als ik tijd heb, dan heb ik -10 energie. Dat frustreert me en dat werkt door in het gezin. Ik kan er bijvoorbeeld ABSOLUUT niet tegen als één van de kinderen, Alex of de zelfs de telefoon me onderbreekt als ik in schrijf mode ga. Het kost moeite om er in te komen en het kost slechts 1 woordje van buitenaf om me er weer uit te halen. Ik kan wel janken als dat gebeurt. Zo frustrerend.
En zo niet eerlijk tegenover de meisjes.
Dus de afgelopen weken heb ik 0,0 geschreven. En ook dat voelt niet lekker. Want nu ik die deur open heb gezet schreeuwt het daar binnen bijna letterlijk om een uitlaatklep.
Al met al moet ik een balans vinden tussen alles. En dat zal nog wel even duren ben ik bang. Het is bij mij meestal zo’n alles of niets gevoel… Maar het schrijven gaat hoe dan ook zn plekje krijgen. Het moet. Ik weet namelijk nog steeds niet wanneer later komt. Of dat ooit komt. Dus hoewel het even zal duren die balans te vinden, zal ik er zeker naar blijven zoeken. Dit is iets helemaal voor mezelf (en iedereen die de verhalen wil lezen)
De verhalen kan je lezen in het Engels en Nederlands. Op http://verborgenwereld.blogspot.com en http://mirjampielage.blogspot.com
Ook heb ik een Hyves en Facebook pagina opgericht om dat ik het leuk en prettig vind te weten dat er mensen geïnteresseerd zijn en om geattendeerd te worden op spelfouten. Op deze manier hoop ik ook te horen wat mensen er van vinden. (Opbouwend uiteraard. Ik ben niet van steen ;-))
De Facebook pagina (is in t Engels) vind je op http://www.facebook.com/pages/The-Hidden-World/157518050963816 en de Hyves pagina vind je op http://verborgenwereld.hyves.nl

Tot slot zijn we nog bezig met een ander project. We gaan in de voorjaarsvakantie van 2012 twee weken naar Colombia. Alex, Louise en ik.
We hebben het vorige week besloten. Het moet er nu gewoon van komen. Alex zn vader wordt echt oud nu. Ze hebben elkaar nu al bijna 29 jaar niet meer gezien. Quillermo loopt tegen de 80 inmiddels. Het zal de laatste kans zijn. We stellen het elke keer uit omdat het een enorme uitgave zal zijn en we elke keer andere doelen vinden (noodzaken hebben) voor het geld. Maar de tijd begint te dringen. Louise is bovendien ook erg nieuwsgierig aan het worden en wil meer weten over het Colombiaanse deel van haar achtergrond. Ze is nu ook op een leeftijd dat ze het zich zal blijven herinneren. De familie wil zo graag dat we komen. Het is gewoon tijd. Geen excuses meer. We gaan ervoor. Sparen. Boeken. En zoveel mogelijk Spaans leren dit jaar.
Ik heb een programma op mn iPhone dat mijn teksten naar het Spaans vertaald. Ik vertaal het altijd nog twee of drie keer heen en weer naar Nederlands en Engels om te kijken of het allemaal echt klopt. En daarna plaats ik het op mn Facebook. Mijn Colombiaanse schoonfamilie is er helemaal blij mee. Louise doet het ook met haar iPod en ze heeft nu dagelijks contact met haar tantes. En we steken er beiden aardig wat Spaans van op. Hoewel de klanken me al wel enorm bekend waren omdat er bij ons thuis toen ik opgroeide vrijwel altijd Zuid Amerikanen over de vloer kwamen. (en omdat het tot één van mijn favo muziek genre’s behoort dat ik regelmatig luid draai tijdens het huishouden als ik geen luisterboek op heb staan)
Ik begrijp wel aardig wat. Maar nu gaat het echt met sprongen vooruit. (straks hoef ik mn papa niet meer te vragen om alles te vertalen. Debido a que mi padre habla perfecto español. También habla los dialectos de España, Colombia y Chile.
(en ook niet aan mn mama die ook een heleboel voor me vertaald.)
Ook was ik al bezig met het oefenen van een heel scala aan Zuid Amerikaanse gerechten voor Louise dr 10e verjaardag. Om ze regelmatig te maken en onder de knie te krijgen zodat ik in Oktober niet tot diep in de nacht sta te koken. (maar om ze dan zo in elkaar te flansen) Nu voer ik de frequentie nog wat meer op. Zodat Louise aan het eten went voor we daar heen gaan. Ze eet helemaal niet zo makkelijk. Echt zo’n wat de boer niet kent… geval. Maar ik wil dat ze daar ook goed eet en ik wil daar zeker geen strijd. In die twee weken willen wij met zn 3en alleen maar genieten. Dus mijn idee is dat als ik haar nou al laat wennen aan een variëteit van typisch Colombiaanse gerechten (en mezelf ook een beetje, als ik eerlijk ben) dan hebben we die hobbel alvast grotendeels genomen!
Strak plan toch? En ik vind het ook best wel tof dat ik elke keer een gerecht op tafel zet dat ik helemaal niet eerder heb gemaakt, maar wat er vervolgens net zo uit ziet als het plaatje in mijn grote Zuid Amerikaanse kookboek!
Dus dat is een beetje waar ik mee bezig ben. En de rest volgen jullie wel in mn Twitter
http://twitter.com in t Engels) en mn Facebook (http://www.facebook.com/#!/mirjampielage int Engels en Spaans en met regelmatig een foto ter illustratie) en mn Hyves (http://almilomar.hyves.nl in t NL) status updates (=micro blogging)
Allemaal weer de groetjes voor nu! Ik ga ff van het mooie weer genieten!
Liefs van Mirjam

Kerstvakantie

Zoooo mijn laatste blog is van Juli dit jaar.
De laatste keer dat ik zolang zonder blog ging was toen ik zolang moest wachten op de dag dat Mariëlla bij ons kwam wonen. Dit is al bijna 5 jaar geleden inmiddels.
Nu zijn we weer aan het wachten, maar dan op de uitslag van een serie onderzoeken die Mariëlla heeft ondergaan. Nadat veel mensen (incl. ikzelf) mij ervan probeerden ervan te overtuigen dat de problemen niet veel meer waren dan een heftige peuterpubertijd, kunnen we ons nu gaan afvragen: wat heeft ze niet?
Adhd, ODD, FAS, pdd nos, autisme, hechtingsstoornis. Het is allemaal al genoemd en meerdere opties zijn mogelijk.
Hiervan horen we in Januari eindelijk meer. Tenminste... als het goed is, want de uitslag van zoiets laat meestal lang op zich wachten.
We zijn er mee bezig.

Ondertussen genieten de kids van de kerstvakantie, en ik ook. Even geen dansen en zwemmen etc. Het is nog wel steeds druk. Bel afspraken, ouderbezoeken, kerstinkopen, onderzoeken (Mariëlla).
Vandaag nog even de laatste kerstinkopen, morgen ouder bezoek voor de meisjes (daarmee gebeurt ook genoeg, maar daarover later een keer meer), de verjaardag van Kelsey etc.
En dan kerstmis!
1e kerstdag naar mijn ouder zoals elk jaar, alleen weten we dit jaar nog niet wat we gaan eten. Niemand weet nog wat we gaan eten. Mn ouders ook niet. Dus dat wordt nog ff spannend!
Alle kerstkaartjes zijn geschreven en gepost. Het zijn er uiteindelijk toch weer 60 geworden.
Ben benieuwd hoeveel we er terug krijgen.
Verder heb ik zin in kerstavond, dan kijken Alex en ik altijd de kerstspecial van All you need is Love. Knus samen op de bank. :-)
Nou ik ga weer even aan de slag met van alles en nog wat. Ik blog van de week nog weer even. Groetjes van Mirjam

Schoolvakantie, lekker ontspannen of juist niet?

Zo. Long Time No Blog...
Veel gebeurt, veel gedaan, veeeeelste druk.
Het is eindelijk zomervakantie. Heerlijk even niets. Geen zwemles (om 8.15 elke zaterdagmorgen...) Geen dansles (elke woensdag en donderdag voor Louise en vrijdag voor Mesika) Geen Alejandro (was Astrids idee, ff 6 weken ook geen baby)
Dus ff niets.
Hoe blij ik ook ben met 4 schoolgaande kinderen moet ik eerlijk toegeven dat ik dit ook wel lekker vind. Louise zet voorzichzelf en Mesika&Tharanika de tv aan smorgens, Mariëlla speelt rustig met dr lego op dr kamer en ik kan nog een uurtje langer blijven liggen.

Van mn vakantieweekje met het hele gezin plus Ilona en haar gezin was ook weer geweldig. Daar kan ik weer een heel jaar uit putten. Nu gaan we onverwacht ook nog een lang weekend naar Disney. Hoewel ik betwijfel dat daar iets van uitrusten bij komt kijken, zal ik ook daar zeker juist energie van krijgen voor de rest van het jaar.
Dus ja, ik geniet wel van de 6 weken lange vakantie.
Maar ik weet ook dat wanneer vanaf 23 augustus het hele circus aan buitenschoolse activiteiten weer begint en de kinderen allemaal weer lekker naar school gaan, ik daar ook echt weer aan toe zal zijn. Regelmaat en tijd van stilte voor mezelf. Doordeweeks van 9.00 tot 15.00 in ieder geval. Heerlijk. Ja zolang de zon schijnt is het leven prima te doen. Of het nou vakantie is of niet!
Mirjam

Anniversary

Oke... Dus, we willen iets speciaals doen voor ons 10 jarige trouwdag in Maart. En op datzelfde moment zijn we bovendien al 15 jaar samen. Maar nu de GROTE vraag: Hoe vieren we dit met alle mensen die belangrijk voor ons zijn zonder dat het te veel geld kost?? Want het is echt een speciaal moment, dat we niet zomaar voorbij willen laten gaan. We hebben samen zoveel doorstaan en het is belangrijk om een momentje te nemen en daar bij stil te staan. Aan de andere kant zijn we aan het sparen voor een reis om Alex zn familie te bezoeken (Alex ik en Louise) en leren kennen. Met in het bijzonder zijn vader. Dat is ook heel erg belangrijk en het kan niet te lang wachten gezien de leeftijd van zijn vader. Dus! Hoe gaan we dit vieren terwijl we ondertussen gewoon stevig door kunnen sparen voor onze reis naar Alex zn roots in Colombia? HELP! Ideetjes zijn welkom!

Okey... So, we want to do something special for our 10th wedding anniversary in March. And at that same time, it will be the anniversary of our relationship, that will be 15 years in March. But now the BIG question: How do we celebrate, with all of our loved ones without spending to much money?? Because its a special moment that we don't want to just pass by. We've been trough so much and its important to just take a moment and celebrate that. But at the same time, we are saving up to meet Alex family. His father in particular... (Alex, myself and Louise) Thats important too, and it cant wait to long, considering his dads age. So! How do we celebrate, and still be able to keep saving al the money we can for our journey to Alex roots in Colombia??? HELP!! Ideas please!!!!